Zo duister is het niet in Rotown, maar dat komt ook omdat de lichten wat later uitgaan in de zaal. Sóley bleek de weg kwijtgeraakt in de stad, omdat ze de straatnaam niet kon uitspreken. Eindelijk op het podium wilde ze eerst weten hoe het met ons gaat, voordat er ook maar één noot gespeeld wordt. Een valse start.

Vanaf dan neemt ze ons echter mee op een muzikale reis door een schilderachtig landschap. Haar gebruik van een loopstation voor de vocalen en een sampler vol sfeervolle tonen is opvallend. Ask The Deep mag dan duister zijn, het wordt nergens koud of onheilspellend. Eerder zwaar en somber.

Dat zware geeft ze dan ook zelf toe: "De volgende liedjes zijn somber, het gaat over duivels die in iedereen van ons zitten. Dus ja: heel verdrietig allemaal." Hierna zet ze 'Devil' in, een nummer waarin ze afvraagt of de duivel nog van haar houdt: "Have I danced with the Devil? Does he still love me?" Ze lijkt te worstelen tijdens dit nummer, want even later zingt ze "If my mind is the Devil I will have to leave, otherwise we’ll grow together." Toegegeven, live is dit toch wel onheilspellend.

Maar in deze setting is het nieuwe werk zo mogelijk nog sterker en dat komt niet alleen door de duistere inslag en de foutloze show, maar ook door het rauwe randje die de snaarstrakke band (Stefánsdóttir heeft een drummer en een gitarist meegenomen) neerzet. Dit komt samen in het bijna spookachtige 'Lost Ship' (met het ijzige "My devil, my master" als openingszin), waar het drietal uitmuntend klinkt. En begrijp d'r niet verkeerd: ze zoekt geen eenheid met de duivel of duivels, ze vecht er tegen. Het is een soort duivelsuitdrijving. Tussen de nummers door staat er een andere Sóley op het podium, eentje die met haar schattige accent wellicht zelfs een aantal harten voor zich wint, alsof ze tijdens de nummers in een andere modus zit. Juist die tweestrijd is de kracht van de avond en zo betovert ze Rotterdam.