De IJslandse rockers van The Vintage Caravan brengen het publiek in de stemming met een flinke portie up-tempo hard rock. Vanaf de eerste noot raast de band als een opgevoerde stoomwals over het publiek. Het gebrek aan variatie in tempo zorgt voor een ietwat eentonige performance. Het publiek scandeert alsnog "encore"aan het einde van het optreden. Bassist Alexander Örn kan blijkbaar zijn oren niet geloven, hij kijkt verdwaasd naar de enthousiaste toeschouwers. Örn maakte diepe indruk, hij heeft een aanslagtechniek waarvan ik stijl achterover sla. Ook Orchid-bassist Keith Nickel werd omver geblazen door de jonge IJslandse Alexander. "I have a new favourite bassplayer now", zegt Nickel tegen een toeschouwer.
Tijdens het eerste nummer van Orchid's set, krijgt het publiek de rust om in de juiste space te komen. Zanger Theo Mindell is goedlachs en vraagt het publiek of ze vandaag naar de kerk zijn gegaan. Het publiek antwoordt uiteraard negatief op die vraag. "Haha, you fucking socialists", reageert Mindell. Even later knijpt de voorman in de billen van bassist Keith Nickel, zichtbaar hard lachend keert hij terug naar zijn microfoonstandaard. Het publiek komt, op een paar headbangers na, niet echt in beweging. Ook de band staat niet bepaald te stuiteren op het podium. Dat past ook niet echt bij deze muziekscene. De toeschouwers genieten klaarblijkelijk wel van Orchid, na elk nummer wordt de band overspoeld door luid gejuich.
Orchid brengt een avond lang old school doom metal, geïnspireerd door de oude meesters van Led Zeppelin, Deep Purple en Black Sabbath. Vooral de invloeden van die laatstgenoemde band zijn goed terug te horen in de sound van Orchid, de band ontleent haar naam zelfs aan een nummer van Black Sabbath. Dat beïnvloedt ook het publiek dat op het concert afkomt. Bijna de helft van het publiek is minimaal 50 jaar oud. Mannen met lang grijs haar (voor zover zij nog haar hebben) drinken een biertje en wanen zich in de tijd van hun jeugd. Wat een beetje tegenvalt, is dat de band vanavond niet zo flamboyant en retro gekleed is als dat de heren in hun clips op YouTube zijn.
Het rauwe stemgeluid van Theo Mindell komt live wel beter tot zijn recht dan op de plaat. Tijdens de heftigste uithalen loopt het hoofd van de zanger rood aan. Helaas zit Mindell er in het begin van de avond een paar keer naast. Naarmate de show vordert gaat de zanger gelukkig steeds beter zingen. Zijn uithaal in ‘Masters of it All’ geeft mij kippenvel, wat een stem heeft deze man. Toch verveelt de zang van de zwaar getatoeerde Mindell soms door het gebrek aan variatie. Zijn voorspelbare melodielijnen heb ik na een paar nummers wel gehoord, het heeft veel weg van Ozzy Osbourne's melodieën tijdens zijn vroege Black Sabbath-dagen.
Soms lijkt de sound van Orchid té veel op Black Sabbath. Tijdens het intro van 'Silent One' word ik echt op het verkeerde been gezet, ik ben enkele seconden in de veronderstelling dat ze het nummer 'Into The Void' van, jawel, Black Sabbath inzetten. Toch zijn veel van de riffs op zo’n manier gespeeld dat het geen absoluut plagiaat is.
Het nummer 'He Who Walks Alone' van het debuutalbum Capricorn komt misschien wel het best uit de verf op het Rotterdamse podium. Een klassieker. Ik waan me in een donker podium in Birmingham, de geboorteplaats van heavy metal. Baker's vintage gitaargeluid klinkt geweldig. Menig gitarist in het publiek moet gesmuld hebben van de smerige bluesy solo’s die de langharige gitarist speelt. De band heeft ook een hoop te danken aan hun geluidstechnicus; Orchid klinkt groot in het kleine zaaltje in Rotterdam Lombardijen.
Net als bij het voorprogramma, roept het publiek na afloop om méér. De Amerikanen wachten even voor ze terug het podium opkomen, maar Orchid sluit de avond uiteindelijk knallend af met drie extra nummers. Een brede grijns tekent het gezicht van zanger Theo Mindell wanneer hij het podium afgaat.