Plaatrecensie Joe Madman and the Sidewalkers – 'S/T EP'

Razende roelands van de bluesrock warmen zich op voor hun eerste album

Mark Doorschodt ,

Joe the Madman is het alter-ego van Mitchell Rivers, die met zijn ruige, door de duivel bezeten stemgeluid, lange uithalen en opzwepend gitaarspel menig podium op zijn kop kan zetten. The Sidewalkers, bestaande uit bassist Lars de Lange en drummer Joost van Oeveren, zijn als ritmesectie aangetrokken om deze Mad Man met zijn muzikale escapades in het gareel te houden. De band uit Alphen aan de Rijn speelt, zoals ze zelf zeggen, een manische mix van rock ‘n roll, bedekt met een dikke laag Tabasco.

Vanaf de eerste minuut in ‘Great eye in the sky’ knalt Joe Madman & The Sidewalkers met hun psychedelische blues/garagerock als een denderende stoomtrein dwars door je speakers. Halverwege neemt de band even gas terug met een mooi instrumentaal stuk, die wel een beetje doet denken aan werk van Cream, om daarna in volle vaart de draad weer op te pakken. Even later trapt de band weer kort op de remmen en wordt de spanning wederom langzaam opgebouwd, waarna Joe zijn scheur weer flink opentrekt en het nummer tot een einde brengt.

‘Laying my burden down’ is klassieke up-tempo bluesrock waarin Rivers het voortouw neemt en de rest van de band het opzwepende ritme vasthoudt. De schreeuwende zang is ook ditmaal weer even opvallend aanwezig en het nummer heeft een lekkere vibe, mede door de drummer die elk opening vult met vette breaks. Het voelt wel een beetje als een gemis dat de bas nergens het muzikale stokje overneemt.

De afsluiter ‘From the day she’s been gone’ klokt af op ruim tien minuten en dat is best een lange zit. Het is een aaneenschakeling van losse stukken, soms uitbundig, soms laidback en bluesy. De basgitaar is in dit nummer wel opvallender aanwezig en creëert daarmee een betere balans, maar de samenhang is echter niet altijd even goed voelbaar. Deze jamsessie zal live vast goed tot zijn recht komen, maar bij het beluisteren van de plaat is de spanning er na vier minuten wel een beetje af.

Joe the Madman and the Sidewalkers hebben een energie en muzikaal talent die je niet snel elders op een Nederlands podium tegen zal komen. Het is een gedreven band met een sound die duidelijk teruggrijpt naar de bluesrock van begin jaren zeventig. Het zijn daarbij met name het ruige stemgeluid en gitaarwerk van Mitchel die opvallen. Toch komt de muziek van de band op deze EP nog niet volledig uit de verf. De nummers missen onderling nog een stukje herkenbaarheid om echt in je kop te blijven hangen. Verder is het contrast tussen de met reverb doordrenkte gitaarsolo’s en de vrij droog opgenomen drumpartijen wel heel erg groot, waardoor de plaat niet helemaal lekker weg luistert.

Dit jaar brengt de band zijn eerste volledige album uit. Het voorproefje dat je op hun site kunt beluisteren klinkt in ieder geval moddervet, waarmee de laatste kritische noot rechtstreeks de prullenbak in kan. Joe Madman and the Sidewalkers is een band die je in gedachten al ziet spelen op een zweterig, met kippengaas afgeschermd podium. En dat is ook de plek waar je deze heren moet gaan zien en beluisteren, want natuurlijk willen we allemaal weten of Joe the Madman op de planken net zo’n bezeten maniak is. 

Zelf een album of EP aanmelden kan via redactie@3voor12zuidholland.nl onder vermelding van "Recensieverzoek". Alle te reviewen muziek dient digitaal te worden aangeboden.