Achter een onopvallende deur niet ver van het Eendrachtsplein bevindt zich, al enkele decennia, het meest onbegrepen podium van Rotterdam genaamd Vibes. Voor het Eendracht Festival even overgenomen door Baroeg, en dat is dan weer het luidste podium van de stad. De meiden achter de bar die met hun voorkomen de zaal met – veelal uit de kluiten gewassen kabouters met baarden en dochters waar ouders ’s nachts stilletjes huilend van in slaap vallen – nog enigszins weten te kleuren, zien de bui al hangen en bewapenen zich met oordoppen.

Na een tenenkrommende en creatiefloze aankondiging over de cijfers in de bandnaam bestijgt het drietal van Standup ‘69 het podium. De aftrap roept herinneringen op aan de begindagen van Joy Division en wat volgt doet enkele seconden denken aan The Ramones. Maar het is allemaal niets van dat. Raggende goedbedoelde huisvlijt van redelijk acceptabel niveau wordt vooral opgeleukt door het beeld van een goed geregisseerde stoere zangeres die snapt hoe je seks en rock kunt inzetten om aandacht te krijgen. In rap tempo wordt het repertoire doorlopen. Soms met vreemdsoortige soundeffecten en langdurig nagalmend snaargeluid. Tegen de tijd dat het aantal bezoekers de ruimte redelijk heeft gevuld is het al weer gedaan. Misschien nodigt het nog eens uit tot depressief masturberen met The Shining op de achtergrond en een onophoudelijke piep in je oren. (SH) 

Club Vibes is voor het Eendrachtsfestival vanavond getransformeerd tot een goed gevuld Rockershol. De leeftijden zijn divers, de smaak voor muziek overduidelijk. In rap tempo volgen acts elkaar op. Sommige de moeite waard, andere vooral niet. Wat nu gepland staat is MXRCXL en dat schept verwachtingen, want een blik op het voorkomen van Marcel - zonder klinkers en een paar X’en tussen zijn naam, de leader of the band - spreekt boekdelen. Een vriendelijk ogende rock-kop met lange haren die verandert in een muziekbeest zodra de eerste noot wordt aangeslagen. Dat schept hoop.

Maar helaas. Het is allemaal óf technisch niet goed geregeld op het podium óf heeft een aanlooptijd nodig. Want de stem van Marcel, waarvan je verwacht dat deze respect zal gaan afdwingen klinkt eerder als die van een zware shag rokende huisvrouw. Tenminste áls je ‘m al hoort. Het blijkt een combinatie van beiden te zijn, want na enkele nummers komt Marcel los óf wordt het volume-niveau van zijn microfoon eindelijk slimmer gestemd. En alles daarna is zoals je het van te voren zou bedenken: het is hard, nodigt uit om elkaar omver te duwen (waar ondergetekende overigens maar weinig van begrijpt) én het is aantrekkelijk om te bekijken. Sterker nog: het is verdomd goed zelfs! Zeker in combinatie met zijn bandleden waarvan de explosiviteit van de toetsenist herinneringen oproept aan de begindagen van Urban Dance Squad’s Tom Holkenborg. Nice! (SH)

De avond vordert gestaag en de temperatuur in Vibes bereikt inmiddels het kookpunt. Onvervalste disco heeft vanavond plaatsgemaakt voor rammende, raggende, snerpende, knarsende, galmende en gierende gitaren die normaliter te vinden zijn in Baroeg aan de overkant van de Maas. Contradictio in terminis van het puurste soort. Het is als een Palestijns feest in Het Cenakal. De Rotterdams- Amsterdamse band, dit kan bijna geen toeval meer zijn, Kid Harlequin bestijgt het podium. Trommelvliezen besluiten prompt bij de eerste noot de kuisheidsgordel nog wat strakker aan te trekken om daarmee een droge penetratie te voorkomen. Het is hard. Snoeihard. Een kettingzaag in een poppenhuis hard.

Samen met Bronco Kluijt (bassist) en Arianne van der Steege (tweede gitaar) doet het drietal aan een pendulestel denken waarbij de kandelaren het explosieve tempo van de tikkende klok in de vorm van zanger Juliën Graute proberen bij te benen. Bijzonder goed op elkaar ingespeelde ervaren muzikanten die bijna non-stop het bestudeerde repertoire doorlopen en de armspieren van drumster Sharon Harman stevig op de proef stellen. Wee hij, die weigeren om haar afwas te doen.

Vanavond is maar weer eens bewezen dat muziek alle uitersten weet te verbinden. Voorkeur, afkomst, religie of andersoortige vooroordelen doen totaal niet te zake. Dat gezegd hebbende brengt me op het idee om Immanuel Spoor, organisator van het Eendracht Festival, naar alle mondiale brandhaarden te sturen. Want op microniveau is het hem toch maar mooi gelukt om harmonie te creëren tussen stijlen, oevers en steden. Petje af. De mijne weliswaar. (SH)