Ik kom net na de set van BLVCK (die ik jammer genoeg moest missen) binnen; de sfeer zit er in, de main room begint langzamerhand vol te lopen. Singularis en Sndwvs, twee jonge gassies uit Utrecht, weten goed hoe ze het publiek moeten vermaken. De set begint nog redelijk laid-back, maar de mannen weten goed een stevige opbouw in hun tracks te verwerken en al gauw stijgt het aantal bpm’s naar een respectabel niveau. Vervelend zijn de popnummers die niks met trap te maken hebben, zoals ‘Drop it like it’s hot’ en ‘Get ur freak on’. Liedjes die al vaak genoeg worden gedraaid op foute feestjes. De mannen raken na deze kleine onvolkomendheden gelukkig niet de draad kwijt, integendeel zelfs: de beats worden steeds donkerder en harder, wat te zien is aan de groeiende moshpit voor de stage.  

Na het prima optreden van Singularis en Sndwvs is het de beurt aan Losco om de gasten te laten bewegen, iets waar de Belgen duidelijk in excelleren: de hele zaal is veranderd in een gigantische moshende massa! Het publiek wordt hierbij aangemoedigd door MC Don De Baron, bekend van het Rotterdamse grime-collectief NoizBoiz: “Moshen doe je niet als een pussy door aan de randjes mensen de pit in te duwen, je doet gewoon mee of niet.” Duidelijke woorden. Ik probeer een rustig plekje te vinden om wat op papier te krijgen, maar dat blijkt moeilijker dan gedacht. Losco begint echter steeds meer ‘chilled out’ trap te draaien, misschien ter voorbereiding op het optreden van Mr. Carmack. De muziek lijkt soms wel erg veel dance-trekjes te bevatten, wat het publiek alleen nog maar leuker vindt. Wanneer het optreden ten einde loopt zit het helemaal vol in de main room en het lijkt wel een sauna. Ik heb te doen met de pillenkoppen… 

De intro uit de remix van ‘Chargé’ van het Franse KAARIS stroomt als een doemdenkerige melodie uit de speakers. “Deze man heeft geen introductie nodig”, aldus Don De Baron. Daar heeft hij gelijk in, iedereen komt hier voor de wat kleine gezette man met zijn trademark-hoed en volle baard. Nadat de beat dropt is het van begin tot einde van de set een party in de main room. Mr. Carmack weet goed hoe je een feestje moet bouwen en hij heeft een gigantisch songrepertoire om uit te kiezen. Zijn kwaliteiten als dj vallen echter in het niet bij zijn kwaliteiten als producer. De overgangen zijn vanavond niet erg spot-on en verder draait hij erg korte nummers door een overmatig gebruik van pull-ups.

Het aanwezige publiek vindt het optreden gelukkig geweldig. Dat is ook te wijten aan de mix van eigen werk en klassiekers binnen de scene die langskomen zoals ‘Ball so hard’. Een opwindende set van de cultheld en WORM kan weer een naam van het lijstje afstrepen. 

Ik snak naar een klein momentje van rust, maar net als ik naar beneden wil lopen begint JAMAL alweer te draaien. Hij wil duidelijk de bezoekers niet tot rust laten komen en zijn dj-set is keihard en bijzonder donker. JAMAL is een echte genre-bender: Prodigy-achtige melodieën geven de transitiefase weer van de omschakeling naar een wat donkerdere sfeer. Inmiddels begint de zaal al wat minder druk te worden, het is dan ook al kwart voor vier wanneer de Rotterdammer start met draaien. Mij lukt het al bijna niet meer te staan en na afloop van het optreden vertrek ik met zere poten naar huis, waardoor ik helaas het optreden van Dread Pitt aan me voorbij moet laten gaan. 

Deze editie van Run The Trap laat maar weer eens zien wat voor unieke feesten er in WORM worden georganiseerd. Zo uniek zelfs dat tijdens het optreden van Losco een Amerikaan met een verbijsterd gezicht naar me toe komt om te vertellen wat voor surreële ervaring het is om in een Nederlandse stad muziek te horen die gewoon uit de diepste ghetto’s van Amerika komen: “And it sounds pretty damn good too.” Nice!