De vier nummers zijn kwalitatief meer dan goed geproduceerd door Nicolas Delépine. Qua opbouw is deze EP weloverwogen: vanuit een veilige start ontwikkelt het eerste nummer ‘A long way to go’ zich tot iets wat je zomaar in de Top 40 zou kunnen aantreffen. Een ‘Kravitz-song’ met uitstekende gitaarpartijen en sterke ondersteuning. Met het tweede nummer ‘More than this’ wordt het redelijk veilige pad van uitstekende funkpop achtige rockmuziek vervolgd. Maar dan, geheel in de geest van het genre (en omdat het schijnbaar zo hoort) is daar ineens ook ruimte voor melodrama en de daarbij gebruikelijke gitaarpartijen die in deze nog het meest lijken op het handelsmerk van Joe Satriani. Je moet er van houden.
Zanger Sean Pithie doet met momenten nog het meest denken aan Geoff Tate, zanger van Queensrÿche, en daarmee is ‘More Than This’ prima geschikt als ondersteuning voor een fietstochtje naar de supermarkt. Want tegen de tijd dat het allemaal wat irritanter begint te worden, is het alweer voorbij. The Pendulum’s Motion heeft met haar nieuwe EP geen onverdienstelijke productie in handen, maar mijn nieuwsgierigheid gaat toch meer uit naar een optreden van de band.