De plaat van Miles & Elmar opent letterlijk met vogelgezang. Bij twee van de nummers is er namelijk voor gekozen om te experimenteren met achtergrondgeluid en instrumenten. Dat hoeft geen slecht idee te zijn, maar bij opener ‘The forest’ blijven de vogels maar door de vocalen en gitaar fluiten wat erg afleidt van de muziek. Dat is zonde, want die klinkt prima. Miles-Lee zingt wat zachter en liever dan we gewend zijn van haar eerdere werk en, alhoewel we haar liever kennen van het laatstgenoemde, is haar ingetogen stem ook erg mooi. Bij sommige uithalen is gelukkig haar vertrouwde vibrato te horen dat op momenten zelfs doet denken aan die van Jefferson Airplane-zangeres Grace Slick.
De composities zijn lichtvoetig en poppy, de kans bestaat hierdoor dat de ep over het hoofd wordt gezien door de al zwaar verzadigde markt van singer-songwriters. Spijtig, want het gebodene is stukken veelzijdiger dan de meeste keuzes die men heeft uit het hedendaagse aanbod. Pop, blues en country komen allen langs, wat opvallend veel stijlen zijn voor een verzameling van slechts vijf tracks. Enkel op het blues-achtige ‘We were the same’ pakt het niet helemaal goed uit: het nummer mist bas en drums, enkel door de gitaar en een koe-bel wordt het bij elkaar gehouden.