Vanwege het verkeerd interpreteren van de aanvangstijd hebben we het geluk (ook wel genoemd: “pech”) om bijna anderhalf uur te vroeg aanwezig te zijn in Vlaardingen. Gelukkig kunnen we zonder problemen de zaal betreden alwaar wij de uit Ghost Town, Groningen afkomstige gasten hun soundcheck zien doen. Een aantal dingen valt direct op: het geluid en de akoestiek in de Kroepoekfabriek zijn eigenlijk al zonder aan de knoppen te draaien prima in orde én, Dope D.O.D. is vanavond AAN!

Het publiek bestaat uit gelijke delen blanke hiphoppers, Oost-Europeanen, metalheads-in-vermomming en andersoortig bleke zaalvulling. En nee, het is niet politiek correct om een spelletje ‘spot the n-word’ te spelen, maar vanavond is het toch echt te verleidelijk om het niet te doen. Los van de optredende artiesten stopt de teller bij welgeteld 8, en dat bij een hiphop-concert. Je verwacht het niet.

Alvorens Dope D.O.D. aan het werk gaat worden we eerst verblijd door niet minder dan twee support-acts: het Rotterdams/Dordtse/Amsterdamse BrandWerk en de Groningse oorspronkelijk uit Ethiopië afkomstige Mulu, over wie later meer. Ook de soundcheck van de vier mannen van BrandWerk is de moeite van het bijwonen waard en belooft veel goeds voor het optreden zelf. Beatmaker Stam des Bouvrie, MC’s Ella & Kay en über hypeman Diggy Rast krijgen helaas niet van meet af aan iedereen in de zaal mee. Maar na de onverwachte ‘pauze-entertainment’ van een breakdancende Jaël (max. een jaartje of elf oud) en een “dude in a suit (lees: een onesie met oren)” gaat het dan toch los in Vlaardingen. Het herhaaldelijk “SLAYER!!!!” schreeuwen door Diggy illustreert nog maar weer eens mooi hoe dicht het hiphop- en metalpubliek tegen elkaar aanschuren. De inmiddels ontstane moshpit maakt het geheel nog eens af. Een goed optreden, zonder meer. 

Vervolgens is het de beurt aan Mulu die samen met zijn producer Chu (Chew? Tjoe?) het podium overneemt, en de rapper en zijn maat maken direct indruk. Niet voor de eerste keer overigens, want in december deed hij hetzelfde in een stampvol Vera in Groningen tijdens de presentatie van zijn EP en tevens het optreden op Eurosonic in januari kon rekenen op goede kritieken. Ook het publiek in de Kroepoekfabriek pikt het op, met als gevolg veel interactie, een nog groter geworden pit en als klap op de vuurpijl, een meemoshende Mulu. Je hoeft duidelijk niet bekend te zijn met het materiaal van de jongeman om onder de indruk te raken. Na het optreden van BrandWerk is dit eveneens een prima performance en een bijna perfecte inleiding voor de hoofdact vanavond. 

En dan is het eindelijk zover. De inmiddels goed opgewarmde aanwezigen worden direct in de juiste stemming gebracht door Dr. Diggles, DJ van beroep, die het podium opkomt gehuld in een clownsmasker dat menig watje een hartaanval zou bezorgen, ondersteund door een misvormd en creepy klinkend circusmuziekje. Een perfecte intro voor de met een bivakmuts getooide Skits Vicious die daarna zijn intrede doet met zijn inmiddels bekende, rauwe manier van spitten en zijn fans gek maakt. Zijn kompanen Jay Reaper (de kleinere van de drie) en Dopey Rotten (zoals altijd herkenbaar aan zijn sportswear) maken het trio compleet en gaan direct los. Het duidelijke eigen stemgeluid valt direct op. Iets dat bij het beluisteren van een album altijd maar een beetje raden is, wie wat zingt, maar live is er geen twijfel mogelijk. Natuurlijk, je ziet ze op het podium staan, maar na vijf minuten heeft ook iedere blinde door wie de mic mishandelt.  

Eveneens opvallend is de professionaliteit van het gebodene. Het loopt, het vloeit, het klopt. Tenslotte is de absolute chaos in de zaal een opvallend dingetje. In een tent als pak ‘em beet het vette Baroeg Rotterdam verwacht je dit te zien, standaard kost bij ieder goed metalconcert eigenlijk, maar hier, in de zeer nette Kroepoekfabriek, bij een hiphop-act…is het – wederom – weer eens iets anders.

Onlangs vertelde Skits Vicious ons dat de fans een dikke vette show konden verwachten tijdens de #UGLYEP2015-tour en niks blijkt minder waar. De beats zijn vet, de rhymes zijn hard, de chaos is groot. Er wordt merch de zaal in gesmeten, Jack Daniels en vodka gedeeld en op de klanken van ‘I want to get high (so high)’ van Cypress Hill een paar joints van 12 cm opgestoken. Dope D.O.D. overtuigt volledig en wint ook mensen voor zich die vóór de show niet per sé als fans zijn te bestempelen.  

De Kroepoekfabriek blijkt niet voor niks één van de slechts drie locaties te zijn waar de band optreedt, want mede door de professionaliteit van de ‘Kroe’ loopt het optreden als een vliegende tiet. En Dope D.O.D. bewijst eens te meer dat de band niet zozeer te groot voor Nederland is, maar dat Nederland wellicht gewoon te klein is voor Dope D.O.D. De rest van Europa ligt al een tijdje aan hun voeten en de komende tournee zal dat normaal gesproken alleen nog maar verder bevestigen.