Ik kan me nog goed herinneren dat ik een jaar of twaalf oud was en in de woonkamer van m'n ouderlijk huis snoeihard Mӧtley Crüe draaide. Mijn ouders waren zo tof dat ze dat gewoon toelieten. Mijn moeder zei dan wel “dat ze het niet zo heel erg mooi vond”, maar mijn vader zong uit volle borst mee met ‘Girls, Girls, Girls’ en ‘Kickstart my heart’. Nu hadden mijn ouders natuurlijk ook gewoon geluk met een zoon die naar zulke te gekke muziek luisterde, maar dat is weer een ander verhaal.
Nu we een jaar of 800 verder zijn beginnen mijn ouders ineens trekjes van ouderdom te vertonen. Dat is helemaal niet erg, want die trekjes van ouderdom zitten alleen aan de buitenkant. Die ouwe van mij staat nog steeds mee te blèren als er een gers nummer gespeeld wordt door zijn favoriete band (Shagging Ponies natuurlijk) en moeders stuurt met één hand haar parkeervak uit terwijl ze even haar handtas dichtritst en haar makeup bijwerkt.
En toen liep ik ineens met mijn moeder door de sneeuw.
Ik pakte haar arm vast en ondersteunde haar, bang dat ze haar heup zou breken of zo. "Stel je niet zo aan", zei ze, en liep met grote passen naar de auto. Haar Toyota Aygo was zo ver ingesneeuwd dat we niet uit het parkeervak kwamen, dus ik kon toch nog de held uithangen en gaf dat ding een duwtje terwijl mijn moeder het gaspedaal lekker intrapte. De banden vonden hun grip, de auto reed achteruit en ik pleurde bovenop m’n bek!
Daar lag ik dan, te wachten op het onbedaarlijke lachsalvo die uiteraard niet kwam. Want m'n moeder is een dame. Maar sneeuw, sneeuw is een klootzak!