Plaatrecensie Standup ‘69 - ‘Standup ‘69’ EP

Hoe een triootje sixty-nine’d

Martin de Kruijter ,

Vrouwen met ballen, niet elke man houdt er van. Maar wat je voorkeur voor de fysieke eigenschappen van de kopieën van Eva ook moge zijn, wanneer het de frontvrouwe van een powerrock trio betreft kunnen ze niet groot genoeg zijn. En laat het Rotterdamse Standup ‘69 nou net een zangeres hebben met een set figuurlijke cojones ter grootte van een paar honingmeloenen...

Zeven nummers telt het debuut van Standup ‘69, een Rotterdams trio bestaand uit gitarist Willem-Pieter Zoutendijk, drummer Bruno Vogel en multi-instrumentalist Emmy Kadee die dus ook de vocalen voor haar rekening neemt. Geen compleet album, maar wel meer dan voldoende muziek om indruk te maken.

Het soort rock dat de band maakt ligt ergens in het midden tussen een heavy uitvoering van Yeah Yeah Yeahs en een iets minder ontspoorde versie van Queens Of The Stone Age met Nick Oliveri aan het roer. En dat is een prima stuk van het muzikaal spectrum om in te zitten, zeker wanneer je er met de mate van kwaliteit van Standup ‘69 doorheen beweegt. 

De nummers hebben stuk voor stuk een heerlijke groove. Loom als het moet (afsluiter ‘Blackout’ klinkt als Kyuss circa 1995), maar ook meer uptempo het bijtende zuur van de vocals ondersteunend zoals op ‘SM’, het hoogtepunt van de EP, waarop gitarist Willem-Pieter de kans krijgt om volledig los te gaan. Andere nummers zoals opener ‘At your own game’, ‘Grip on me’ en ‘Our end’ kleuren wat meer binnen de lijntjes van het genre, dat door de band zelf als “noisy indie space rock” wordt omschreven. Zoals al vaker door uw reviewer van dienst is geuit: het zal wel. Vette rockshit dekt de lading net zo goed, me dunkt.

Standup ‘69 heeft met het naamloze debuut een uitstekende eerste stap gezet om Rotterdam tot in de verre omstreken te veroveren. Aanrader.