Plaatrecensie Charl Delemarre – ‘De Bekentenis’

Een bekentenis van betekenis; zes nummers die smaken naar meer

Olaf de Groot ,

Soms duurt het even tot je een album door hebt. Voordat je een plaat meerdere keren wilt beluisteren zonder de shuffle functie van je Spotify account in te schakelen. Maar dat is niet het geval bij de debuut-EP ‘De Bekentenis’ van Charl Delemarre. De zes nummers die hier op staan wil je simpelweg grijs draaien.

Waar Charl Delemarre in het verleden nog in het Engels schreef en zong, doet hij dat nu vol overtuiging in zijn moerstaal (zonder Limburgs accent). En het is een genot om naar zijn poëzie op muziek te luisteren. In samenwerking met een berg aan competente muzikanten levert hij met deze EP een zeer compleet geluid af.

Titeltrack ‘De bekentenis’ schetst een prachtig beeld van een stad gehuld in mystieke wolken die als lompen om de gebouwen en de mensen op de straten gedrapeerd zijn. Een duistere plek waar Charl een besluit neemt om weer betekenis aan zijn leven te geven. En of die stad hem nu beklemt of dat het toch een onmogelijke of voorbije liefde is laat hij over aan de luisteraar. Dat is misschien wel het bijzondere aan dit album, dat het je zo aan het dromen zet. Tekstueel weet Delemarre je op een subtiele manier iedere track in te sleuren en te boeien.

Het prachtige lied ‘Trouw’ maakt een vergelijking met grote zangers en tekstschrijvers als Maarten van Roozendaal en Bram Vermeulen in één keer duidelijk. Het rauwe stemgeluid van Charl en de goed gearrangeerde blazerssectie klinken als een combinatie van deze twee helden van de Nederlandse muziek in één nummer. In het nummer ‘Zonder jou’ loopt de zanger door zijn eigen straten en voelt hij zich verlaten. Op het eerste gehoor lijkt deze zin nogal bij elkaar gerijmd, maar het zet precies de toon die bij deze ode aan het leven hoort.  

Charl en de band moeten halverwege deze EP duidelijk wat energie kwijt en dat doen ze in ‘De storm’ waar de muziek en de tekst opbouwen tot een figuurlijke storm aan geluid. Je ziet tijdens het luisteren in gedachten het publiek in een volle zaal ergens in het land al hevig golven van beweging. Het lijkt alsof het laatste gedeelte van ‘De Bekentenis’ een klein verhaaltje in drie nummers is. Als ‘De storm’ weer is gaan liggen gaat de muziek verder over ‘Het pad’ dat Charl heeft moeten afleggen om te mogen zeiken op de samenleving. De tekst gaat over het leven van alledag en de wens om daar middenin te staan, maar ook om het geneuzel te ontvluchten op allerlei mogelijke manieren. Maar dat het leven niet alleen duister is bezingt Delemarre in ‘De cirkel’. Het tij is gekeerd en de vloed heeft hem meegenomen naar de zonnige kant van het leven. Of is dit misschien allemaal maar schijn?

Het is logisch dat Charl Delemarre een kandidaat is in de finale van de Sena Grote Prijs van Rotterdam én de Grote Prijs van Nederland. ‘De Bekentenis’ is een plaat om verliefd op te worden, door de sfeer die Delemarre beschrijft en creëert met zijn muziek. Helaas staan er maar zes nummers op, maar het goede nieuws is dat hij zegt druk te werken aan nieuw materiaal. Tot die tijd doen we het met deze zes prachtnummers.