Luguber geschminkte gezichten ten spijt boezemt The History of Apple Pie weinig angst in

Jonge Britse shoegazers ontstijgen het predikaat ‘leuk’ maar net in V11

Mathijs Nicolai | Foto's: Marcel van Leeuwen ,

The History of Apple Pie, het klonk als een geheime outtake van The British Bake Off, de Britse variant van het succesnummer Heel Holland Bakt, maar niets was minder waar. Het ging hier om een Brits vijftal dat elkaar via het internet vond en sedert 2010 ietwat poppy shoegaze maakt en inmiddels een tweetal albums op het CV heeft staan waarvan ‘Feel Something’ uit dit kalenderjaar de laatste worp is. Die productie heeft geleid tot een respectabele hoeveelheid optredens binnen de eigen landsgrenzen, vrijdagavond 31 oktober was het tijd voor Rotterdam om middels een optreden in de kajuit van V11 te worden toegevoegd aan de internationale werkervaring van de jongelingen.

Voor aanvang zullen veel bezoekers even gefronst hebben bij de aanblik van een vijftal luguber uitgedoste jonge heren en –dames op het bankje aan de rand van de zaal. Het groepje heeft collectief gekozen voor een wit geschminkt gelaat met zwart omrande ogen. Al snel valt dan het kwartje, die rare snuiters moeten de Britse gasten van vanavond zijn en zullen ongetwijfeld gedacht hebben dat Halloween een iets groter thema is in Nederland dan vanavond blijkt – geen enkele bezoeker heeft zich ook maar iets van het thema aangetrokken. Als er dan een aantal foto’s met enthousiastelingen uit het publiek zijn genomen en wanneer de drummer genoeg bier heeft gekregen uit handen van het dienstdoende barpersoneel trappen de Britten iets voor half elf af in een dan behoorlijk gevuld V11. 

Het vijftal zit er vrijwel direct bovenop, zangeres Stephanie Min is geen geweldige zangeres maar is vanavond behoorlijk goed bij stem en gitaristen Jerome Watson en Aslam Ghauri vormen een tamelijk dynamisch duo dat gezamenlijk catchy melodieën (krijg bijvoorbeeld ‘Tame’ maar eens uit je hoofd) en vuige geluidsmuren (‘Mallory’) de revue doen passeren – de kwaliteit van de nummers en de prima geluidsafstelling doen vervolgens de rest. Desalniettemin is het werk dat men vanavond ten gehore brengt een tik te middle-of-the-road, het is net wat te poppy voor een sterke shoegaze show en een fractie te hard en te weinig catchy voor behoorlijke noise pop waardoor de groep wat tussen wal en schip valt en nergens echt imponeert terwijl het publiek ook niet echt lijkt te weten wat men met de ontstane geluidsbrij aan moet. Daarnaast komt de uitvoering over het geheel gezien ietwat plichtmatig over, de beide gitaristen zwieren fanatiek in het rond maar intussen kijken ze elkaar meermaals met een veelzeggend verveelde blik aan terwijl bassiste Joanna Curwood überhaupt niet meer dan een vierkante meter bewegingsruimte voor zich opeist.  

Tegen het einde van het amper veertig minuten durende optreden krijgen de twee gitaristen nog alle ruimte om de geluidsbarrière te overschrijden en daar maken de heren dankbaar gebruik van. Een dergelijke aanslag op het gehoor had allicht een wat harder optreden perfect doen eindigen, maar steekt vanavond wat af bij het voorgaande en zorgt ervoor dat het publiek wederom besluiteloos staat toe te kijken. Op die manier sluit The History of Apple Pie de avond af en blijken de angstaanjagend ogende twintigers helemaal niet zo indrukwekkend te zijn, ontstijgen ze het predikaat ‘leuk’ maar nauwelijks en zal waarschijnlijk geen van de toehoorders maandag op kantoor nog reppen over het geen vanavond te zien was in V11 – als dat al gebeurt heeft men het waarschijnlijk over het bizarre uiterlijke vertoon van het kwintet.