Gap Dream speelt het Lichtschip V11 letterlijk plat

Stoppenkast kan optreden niet stoppen

Christel de Wolff | Foto's: Peter van Grevengoed ,

Slechts een handjevol bezoekers had zich op donderdagavond 30 oktober verzameld in de buik van het lichtschip V11 te Rotterdam. Hier was het de beurt aan Gap Dream om het spits van hun Europese tour af te bijten. De uit Fullerton, Californië afkomstige psychedelic synthpop band is een van de vele pareltjes die het platenlabel Burger Records recent heeft voortgebracht.

Hoewel Gap Dream live meestal bestaat uit drie of zelfs vier muzikanten, zien we vanavond alleen zanger Gabe Fulvimar. Omringd door diverse synthesizers en panelen waarmee hij met iedere zorgvuldige aanraking een ander sample tevoorschijn kan toveren, bewijst de frontman dat hij het ook prima alleen af kan. Ook zijn kenmerkende, maar ietwat clowneske, gekleurde brillen heeft hij vanavond thuis gelaten. Dit simpele detail maakt dat zijn verschijning direct een stuk serieuzer te nemen valt.

Het optreden begint met een minimalistische mix van belletjes, hoge piepjes en een dreigend basgeluid. Langzaam maar zeker worden er muzikale bouwsteentjes toegevoegd die voor enige vorm van melodie zorgen. Pas als Fulvimar ook zijn lome, maar verbazingwekkend swingende stemgeluid in de mix gooit komt er een glimp van herkenning op de gezichten van de fans.  

Halverwege het tweede nummer gaat er het één en ander mis. Plotseling valt alles stil, de stroom is (gedeeltelijk) weggevallen. Fulvimar begint een beetje zenuwachtig te lachen en zijn lach werkt aanstekelijk op het publiek dat ook begint te lachen en te joelen. Gelukkig is het elektriciteitsprobleempje snel verholpen en met het aanraken van een aantal knopjes kan de muzikale reis van vanavond, met afwisselend opzwepende en dromerige ritmes, worden voortgezet.  

Het publiek is niet in grote getale toegekomen, maar zij die er zijn hebben het naar hun zin. Met een biertje in de hand wordt er voorzichtig meegetikt op de maat van de muziek. Met uitzondering van de ongeplande pauze eerder in de set wordt er eigenlijk niet meer gestopt. Tijd om te klappen of om de titels van verschillende nummers die de revue passeren aan te kondigen is er niet.

Net als het publiek een beetje door lijkt te hebben dat er best meer bewogen mag worden, wordt het weer angstvallig stil in het zaaltje. Is de stroom wellicht weer uitgevallen? Fulvimar grijpt de microfoon en roept, met wederom een brede lach op zijn gezicht: “That was it, thank you all very much.” En daarmee is de set na amper vijfenveertig minuten plotseling tot een wel heel abrupt einde gekomen. Jammer.