De volgende dag besloot ik S.U.R. te googlen, want als ik dan toch naar de Wijnhaven moest wilde ik wel even een pizza gaan eten bij die Italiaan naast de Markthal. En wat vooronderzoek kan nooit kwaad. Toen ik na wat speurwerk eindelijk de website had gevonden, kwam ik er achter dat S.U.R. staat voor ‘Social Underground Rotterdam’. En het zit gewoon doodleuk in het pand van Waterfront…
Ben ik nou zo oud? Kan ik me niet aanpassen aan een nieuwe wereld? Of verandert alles gewoon razendsnel? Wat we vroeger ‘de Kleine Baja’ noemden, werd ineens ‘Bed’ en waar mijn vriendjes en ik vroeger naar muziek gingen luisteren in ‘Nighttown’, stond ineens met koeienletters ‘WATT’ op de pui. En als je soms denkt dat het daar op houdt, dan heb je het mis! WATT ging kapot aan financiële ellende en moest gedwongen fuseren met Waterfront. Snap je het nog? Ik niet, want Waterfront is nu ineens S.U.R.. En Nighttown? Het pand staat leeg en mijn wereld krijgt een opdonder…
De muziek wereld is aan het veranderen en dan heb ik het echt niet alleen over de platenmaatschappijen en de radiostations. Een goede vriend van mij zet zes bands per week weg in een drukbezochte tent. Bands willen er dolgraag spelen, want een volle zaal is altijd leuk om je bandje te promoten en bovendien staat er een redelijke gage tegenover. Op een vrijdagmiddag werd ik gebeld door mijn maat of ik met de Ponies in zijn bar wilde spelen. Helaas, we hadden al een show staan. Ik heb via Facebook, telefoon en email wat bevriende muzikanten opgetrommeld en zij hebben hetzelfde gedaan. Van de zestig (!) benaderde bands waren er slechts twee die konden komen spelen. De andere 58 deden moeilijk over de te lage gage, de te lange speeltijd (vier uur spelen is helaas niet mogelijk voor alle bands) of het feit dat ze al naar de verjaardag van één of andere seniele oudtante moesten.
Waar is de rock ’n roll gebleven??
Ben je in een bandje gaan spelen omdat je zo nodig poen wilde verdienen? Of omdat je gewoon muziek wilde maken? Voor mij geldt het laatste. Ik ben er werkelijk aan verslaafd!
Enfin, daar stond ik middenin de zaal bij S.U.R., door mij nog stug Waterfront genoemd. En iedereen keek me aan alsof ik er niet hoorde te zijn terwijl ik er al kwam toen al deze mensen nog niet van het bestaan van de Boompjeskade afwisten en nog met open mond naar Sesamstraat zaten te kijken. Gelukkig was mijn afspraak vlakbij en liep alles toch nog goed af. Maar het heeft me wel aan het denken gezet over waar we met z’n allen mee bezig zijn. We klagen wat af, maar als er gespeeld moet worden, kijken we liever naar The Voice of Holland.
Prettige vrijdagavond, ik ga ervandoor. Ik moet spelen.