Plaatrecensie Laura Vane & The Vipertones – ‘BodyQuake’

Soulvolle liedjes met een brutaal poprandje

Joey Huisman ,

Tijdens het beluisteren van ‘BodyQuake’, de derde plaat van Laura Vane & The Vipertones, kwam er na een paar nummers steeds dezelfde vraag bovendrijven: hebben we hier te maken met een popzangeres die knipoogt naar ouderwetse soul, of een soulzangeres die zich laat inspireren door hedendaagse popliedjes?

Helemaal duidelijk is het nooit geworden. Hoeft ook niet. Wat namelijk wel als een paal boven water staat, is dat de Engelse zangeres een album heeft afgeleverd dat bol staat van de aanstekelijke nummers. Al vanaf de titeltrack, waarmee Laura Vane de plaat opent, nestelt haar stemgeluid (aangenaam maar bij vlagen toch ook lekker schurend) zich in je hoofd, zonder plannen om voorlopig te verkassen.

En het feit dat er tussen dat catchy openingsnummer en de sfeervolle toepasselijk genaamde afsluiter ‘Silence’ zo’n collectie aan memorabele melodieën op de luisteraar wordt afgevuurd komt natuurlijk ook door die begeleidingsband, The Vipertones. Deze vier Nederlandse heren begeleidden de zangeres al op het naamloze debuut uit 2009 en op opvolger ‘Sugar Fix’ uit 2011. Hun bijdrage zorgt ervoor dat de liedjes niet alleen om Vane’s stem draaien, maar een originele frisse sound hebben. 

Frisser overigens dan op de eerdere twee platen, want waar de zangeres in 2009 en in 2011 erg sterk de soulkant opging (de vergelijking met wijlen Amy Winehouse werd gretig gemaakt), kiest ze nu voor een meer hedendaags, moderner geluid. Af en toe komt die soul nog wel om de hoek kijken wat niet gek is aangezien Vane’s stem zich uitstekend leent voor het genre, maar de plaat ademt toch iets meer een eigen identiteit uit. 

Vooral de wat meer uptempo nummers, zoals de titeltrack, de meest recente single ‘Hot money’ en het charmante ‘Delightfully easy’ komen erg goed uit de verf en deze tracks vinden uitstekend de balans tussen de twee genres. Alleen op het rustige ‘Lily pad’, iets over de helft van het album, wordt het rempedaal misschien iets te hard ingedrukt. Het nummer is helemaal niet slecht, maar onderbreekt net het momentum dat de plaat heeft opgebouwd. Jammer, maar dit smetje is na het volgende uiterst meezingbare refrein alweer vergeten.

Pop- of soulzangeres? Die vraag blijft onbeantwoord en dat is eigenlijk prima. Vane balanceert meer dan ooit op de grens tussen de genres, waarmee ze haar eigen geluid heeft gevonden. Heerlijk frisse plaat.