Plaatrecensie Frédérique Spigt – ‘The Medicine Show’

Steppemuziek in de Polder, want Frédérique heeft een paard gekocht.

Stan Houppermans ,

Frédérique Spigt, de moeder van alle Nederlandse singer-songwriters van het moment, de koningin van de polderblues, de visualisering van een havenstad die als je even niet oplet weer een ander aanzicht heeft. Als alles van dat is Spigt met haar laatste muzikale epos het equivalent, want ook Spigt verandert ongemerkt zonder moeite haar eigen skyline. Ze is onverwoestbaar en tegelijkertijd oh zo kwetsbaar. Rauw van buiten, fluweel van binnen, maar bovenal uitzonderlijk divers. Fré, zoals ze in Rotterdam liefkozend wordt genoemd, blijkt van vele markten thuis. Ze heeft op alle podia van het land haar sporen nagelaten, schitterde op het toneel met het indringende Lucy in the Sky en tapte als Nellie Funhof (gewoon op zijn Rotterdams met ‘ie’) een biertje in de serie Koning van de Maas. Een ras artieste die zich veelal op de achtergrond beweegt met grootse intimiteit en uitzonderlijk talent. Spigt is als een stoomtrein die rustig, maar gestaag doordendert.

Haal je paard van stal, zet je iPod aan en galoppeer op ‘The Medicine Show’ richting het Kralingse bos om daarna bij een kampvuurtje met een fles van het één of ander je verdriet te verdrinken of gekleed in een te grote onderbroek en cowboylaarzen een hillbilly dansje te doen. Met deze verrassende muzikale ode aan het ruwe countryleven van de negentiende eeuw weet Spigt haar publiek op bijzondere wijze te verrassen. Port lijkt verruild voor bourbon. En het past haar, want de ruw geslepen stem, waar verdriet en levenslust elkaar afwisselen, in combinatie met indringende gitaarakkoorden, frivole banjoklanken en een melancholische viool die tevens onderwerp is van typische Texas home porch sound, nemen je mee naar de steppe van je ziel. Ook Tom Petty’s ‘Face in the crowd’ is getransformeerd tot het beeld van een slenterend paard over weidse graslanden.

‘The Medicine Show’ is niet direct wat je bij Frédérique Spigt verwacht, alhoewel het lijkt alsof ze nooit anders heeft gedaan. Het nodigt uit om de barbecue aan te steken en met een stukje stro in je mondhoeken op een schommelstoel plaats te nemen. Afwisselend van uptempo terug naar de krochten van je bestaan. Titels als ‘Ride the last trail’, ‘Blue corn moon’ en ‘I’m no good’ vermoeden exact wat het is: het is onvervalste countrymuziek. 

Een blik op de agenda van haar website leert dat Spigt de komende tijd alles behalve in Rotterdam te vinden is met haar Medicine Show. Van Drachten tot Austerlitz, van Franeker tot Edam. Fré tourt met gemotoriseerde huifkar avond aan avond door het ruwe polderlandschap op weg naar muzikale geestverwanten. Op 3 januari 2015 strijkt ze neer in de stallen van de Doelen. Tot doe tijd is de cd ‘The Medicine Show’ je beste alternatief om in de juiste sfeer te komen.

Ondergetekende neemt graag de moeite om Frédérique Spigt een glas Jack Daniels aan te bieden en de fictieve cowboyhoed voor deze bijzondere muzikale vertolking met een buiging af te nemen. Grappig detail is dat Limburg niet van Spigt houdt, of Spigt niet van Limburg, want Limburg komt niet voor in haar agenda. En zo doen wij dan weer niet aan carnaval, wat maar goed is ook.