Mark Lotterman stapt als eerste het podium op, stemt de gitaar en begint te spelen zonder al te veel woorden te besteden aan de nummers die hij speelt. Maar tijdens het eerste nummer blijkt Mark met zijn muziek meer dan genoeg te vertellen te hebben. Zijn diepe stem neemt het publiek mee op reis in zijn teksten en naar het diepste van zijn ziel. Hij speelt veel nummers van het laatste album ‘Year Without Summer’. Stuk voor stuk verhalen met een kop en een staart. Hij zingt het duet ‘Indie’, maar dan alleen. De uitleg: ”Het volgende nummer gaat over een hond,” is voor degenen die dit nummer kennen grappiger dan voor de onbekenden van deze track. Dat ontbreekt misschien aan zijn optreden, uitleg over het ontstaan van de nummers. Aan de andere kant is dat door de intieme setting helemaal niet nodig. Zeker niet als je een nummer als ‘I miss you’ in je repertoire hebt, want dat laat aan de verbeelding genoeg over. Mark heeft de lat met dit eerste optreden in ieder geval zeer hoog gelegd. 

Het duo Sommerhus mag als tweede de zaal stil houden. En daar slagen ze direct in. Met een instrumentaal nummer, contrabas en gitaar, is het publiek meteen geboeid. Vera Jessen Juhrend (gitaar/zang) en Peter Jessen (contrabas/zang) spelen en zingen erg fijn samen. Vera geeft aan dat ze vandaag in een spelerige bui is en spelen vandaag meer dan dat ze met het publiek praten, alhoewel ze voor het (nieuwe) vierde nummer nog wel graag een goede titel uit de zaal zouden willen horen. Maar niemand uit het publiek haalt het in zijn hoofd om de muziek tekort te doen met een zelfbedachte titel. Soms heeft mooie muziek geen titel nodig. Het lukt Sommerhus zelfs om de zaal nog stiller te krijgen dan ze al was met het laatste nummer 'Nancy's wish’ dat trouwens een ode aan de volgende band is. Over de lat van Mark Lotterman is Sommerhus in ieder geval moeiteloos gesprongen. 

De afsluiter van de middag is het lokale duo Nancy Brick. Gitarist Ron Valeri en zangeres Rieneke Batelaan leggen het publiek met hun kleine ingetogen nummers nog wat langer het zwijgen op. En het is geen straf om nog wat langer stil te zijn. De prachtige stem van Rieneke is perfect voor deze zondagmiddag en loepzuiver weet ze het aandachtig luisterende publiek echt te raken. Het duo is goed op elkaar ingespeeld, zowel in nieuwe als in oude tracks. De band geeft aan dat ze veel nieuw materiaal hebben geschreven. In één van de nieuwe nummers vertellen de twee in minder dan een minuut over hun indrukwekkende reis naar Noorwegen in het liedje ‘Appletree’. Even zitten we allemaal onder een bloeiende appelboom in Noorwegen.

Quitequiet is een heel fijn concept voor de muziekliefhebber en in deze intieme sfeer komt de muziek echt tot haar recht. En er praat er niemand door de muziek heen. Misschien dat bij de volgende Goudse editie (ergens in januari) van QuiteQuiet de koelkasten achter de bar uit moeten, want dat waren de enige stoorzenders tussen het muisstille publiek.