Waar het tijdens het voorprogramma GOLD nog angstvallig rustig is, stroomt de Kroepoekfabriek rond de klok van tien geleidelijk vol met aanhangers van Elle Bandita. De Vlaardingse rocker speelt vanavond een thuiswedstrijd en het publiek bestaat dan ook vooral uit haar vaste schare fans.
Elle Bandita verrast weer als vanouds
Vlaardingen ontvangt de rocker met open armen
In april 2014 bracht Elle Bandita na vijf jaar weer een nieuw album uit en deed diverse poppodia aan om haar woord te verspreiden. Dit najaar doet ze dit nog eens dunnetjes over en bracht op 25 oktober een bezoekje aan de Kroepoekfabriek in Vlaardingen.
Elle Bandita en consorten weten de zaal al vanaf het eerste moment mee te krijgen. De band straalt veel zelfvertrouwen uit en heeft er duidelijk zin in. Het geluid is kraakhelder en ondanks de kleine zaal, die behoorlijk vol staat, komt Elle zonder moeite boven de ronkende songs uit. De excentrieke frontvrouw neemt uitgebreid de tijd om tussen de nummers door contact met het publiek te maken en schuwt een grapje hier en daar ook niet.
De set van vanavond wordt opgedragen aan het Holy Ziekenhuis in Vlaardingen, waar Elle dertig jaar geleden geboren werd. Het ziekenhuis is inmiddels gesloopt. “Dertig jaar? Je ziet er uit als een crackhoer van veertig”, voegt ze er nog aan toe. De toon is wel gezet.
Bandita wordt bijgestaan door een prima band. De samenwerking tussen de wild ogende drummer en studentikoos ogende bassist is enorm strak en vormt een sublieme fundering voor al het muzikale geweld. Toetsenist Jeroen Jaquet heeft het niet erg druk vanavond. Zijn partijen zijn minimaal en bij sommige nummers speelt hij zelfs helemaal niet, wat hij compenseert met het toevoegen van extra percussie en achtergrondzang. En wanneer hij echt niets te doen heeft rookt hij, hurkend verscholen achter zijn apparatuur, stiekem een sigaretje. Het oogt dan wel rock ’n roll, maar niet helemaal professioneel.
Ondertussen raast de trein beukend en stampend door. De band speelt een mooie mix tussen oud en nieuw materiaal. De enige rustmomentjes die gepakt worden zijn bedoeld om even snel de gitaren te stemmen, om daarna meteen weer door te gaan. Elle, voorzien van stevige kisten en haar kenmerkende zwarte kleding, kondigt het nummer ‘How I died’ aan als een gevoelig herfstliedje. Niets is minder waar. Ze zet haar gitaar aan de kant en halverwege het nummer springt ze de zaal in voor een stukje interactie met het publiek, maar dan wel op haar eigen manier. Al zingend grijpt ze een nietsvermoedend meisje vast en lijkt haar schaamteloos te betasten, onder luid gejuich en geklap van de omstanders. Haar luchtige omgang met het publiek is wat de zangeres siert. Ze reageert zonder moeite op opmerkingen uit het publiek met haar scherpe gevoel voor humor.
Na ongeveer vijftig minuten kondigt Bandita aan nog twee nummers te spelen, maar niet terug te komen voor een toegift. “Want dat vind ik stom”, zegt ze lacherig. Het laatste kwartier oogt de band vermoeid en lijkt het alsof ze er wel weer klaar mee zijn. Na het slotakkoord verdwijnen de muzikanten één voor één van het podium en vertrekken naar de kleedkamer. Hoewel de luisteraars het er duidelijk niet mee eens zijn, komt er inderdaad geen toegift.
Er is ruim een uur gespeeld en de zaal ruikt naar zweet en bier. Het is mooi geweest. De muziek is niet per se ontoegankelijk, maar voor de ultieme Elle Bandita-ervaring moet je het, naast horen, toch vooral zien.