Eefje de Visser heeft een theatershow vol dromerige liedjes

Zangeres betovert LantarenVenster

Iris de Pree | Foto's: Amy van Leiden ,

Dit najaar toerde Eefje de Visser door Nederland met haar theatershow ‘Waterwereldsteden’, en donderdagavond 25 oktober kwam ze langs in LantarenVenster te Rotterdam. Eefje won in 2009 de Grote Prijs van Nederland waarna ze doorbrak. Haar debuutalbum ‘De Koek’ was een groot succes en vorig jaar bracht ze haar tweede langspeler ‘Het Is’ uit, een plaat die “gaat over volwassen worden” zoals Eefje vertelde tijdens haar uitverkochte concert.

Eefje de Visser start het optreden onder een luid applaus van het verwachtingsvolle publiek dat muisstil wordt zodra ze haar eerste akkoord aanslaat. Ze vult de ruimte met persoonlijke dromerige liedjes waar ze de toeschouwers mee op reis wil nemen naar bestaande en zelfbedachte plaatsen.

Het gemêleerde publiek, dat uit jong en oud bestaat, blijft de hele avond in de ban van het optreden. De live visuals die op het scherm achter de band vertoond worden helpen daar ook aan mee. Eefje’s zingt met haar zuivere stemt begrijpelijke teksten met poëtische lading die het publiek weten te raken. Met sierlijke handbewegingen ondersteunt ze haar muziek en na elk nummer krijgt ze een welverdiend applaus. Naast de nummers van ‘Het Is’ worden er ook enkele oude nummers gespeeld waarbij ze veel wisselt tussen akoestische en elektrische gitaar waardoor het allemaal boeiend blijft. 

De zangeres vertelt dat ze in Moordrecht is opgegroeid en het altijd heel leuk vindt om in Rotterdam te spelen. In het nummer ‘Nu af aan’ laat ze Rotterdam ook terughoren: “Als ik Rotterdam zie wil ik water en schepen en waterwereldsteden zien.” Het is duidelijk te zien hoe zij en haar multi-instrumentalistische bandleden genieten op het podium. De bandleden zijn prima op elkaar afgestemd en dat is goed te merken. Ze vullen elkaar feilloos aan. 

Eefje is opgegroeid in een hele muzikale familie. Ze brengt dit terug in haar show door twee nummers met alleen een gitaar te spelen en haar bandleden achter zich verzameld als koor. Ze laat een beetje zien hoe het er bij haar thuis aan toe ging en creëert zo ze een huiskamersfeertje waarbij heel de zaal betrokken is. 

Het enthousiaste publiek wordt nog beloond met een toegift waarbij De Visser achter het visual scherm gaat staan waardoor je alleen nog haar schaduw ziet. Het valt op dat als zij er niet meer is het meteen een stuk saaier is, de betovering is een beetje verbroken. Gelukkig komt ze na dat nummer weer het podium op om de laatste nummers te spelen waardoor iedereen weer opgaat in de dromerige muziek. Als ze dan na bijna anderhalf uur spelen het podium verlaat klinkt er weer, hoe kan het dan ook anders, een laaiend applaus.