Ondanks dat de band de laatste jaren veel bekendheid heeft opgebouwd, onlangs met het album ‘Grand Southern Electra’ al het vijfde album afleverde en op vele grote podia in binnen- en buitenland heeft gestaan, is de zaal niet uitverkocht. Gezellig druk is het wel. De zaal is gevuld met verwachtingsvolle toeschouwers, jong en oud. Conclusie, de belangstelling voor de band komt van alle kanten.
DeWolff in Bibelot: bij vlagen wild
Jonge, maar toch doorgewinterde rockers
Bibelot was er klaar voor, de reeds gevestigde bluesrockband DeWolff bestaande uit de twee broers Pablo (vocalen) en Luka (drum) van de Poel en Robin Piso (toetsen) afkomstig uit Limburg, kwam op 24 oktober de Mainstage in Bibelot in Dordrecht op zijn kop zetten.
De Dordtse stonerrockband Sun Rider staat in het voorprogramma. Zij mogen het publiek warm maken en daarmee hun debuutalbum ‘Fuzz Mountain’ promoten. De vijf mannen hebben er zin in en vol energie gaan zij erin. Snerpende gitaren en de rauwe, harde stem van frontman Michael Philippo knallen door de zaal en de adrenaline spat van het podium. De band geeft alles en regelmatig kijkt Michael met bezweet gezicht de zaal rond alsof hij hem bezit. In zekere zin is dat ook zo. Het publiek heeft na hun vertrek alleen maar nog meer zin in stevige rock.
Gelukkig gaan ook de mannen van DeWolff er na een korte pauze meteen vol in. Bij het openingsnummer ‘Evil mothergrabber’ springt Pablo bij toetsenist Robin op zijn Hammondorgel om gitaar en orgel met elkaar te laten wedijveren. De energie in de zaal bereikt meteen een hoogtepunt en de verwachtingen zijn door deze uitspatting hooggespannen. Dat belooft een wilde avond te worden!
Na het openingsnummer pakken ze het echter wat rustiger aan, maar toch vol bezieling. Veel nummers zijn afkomstig van hun nieuwe album, soms afgewisseld met een ‘gouwe ouwe’. Ondanks het uitblijven van meer wilde sprongen worden de mannen na elk nummer toch waarderend toegejuicht. Dat de climax uit het eerste nummer niet meer wordt gehaald, maakt voor de meeste aanwezigen niets uit. Er wordt gedanst, er wordt geklapt en er wordt vol bewondering gekeken naar het trio dat laat zien dat zij staat als een huis. Niet alleen muzikaal. Alles klopt, alles past. De lange lokken van de mannen, de zegelringen van Pablo, de luipaardschoenen van toetsenist Robin. Het totaalplaatje brengt je terug naar de jaren zeventig. Moeiteloos weet DeWolff de sfeer van de muziek uit die tijd over te brengen.
Het is een bijzondere ervaring dat deze drie jonge muzikanten, waarvan de oudste nog geen vijfentwintig is, klinken als doorgewinterde rockers. De zaal staat vol met liefhebbers, mensen die houden van het authentieke volle geluid van de drie langharige jonge muzikanten. Pure nostalgie. Wanneer het trio na het nummer ‘Don’t you go up the sky’ het podium verlaat, roept het publiek ze dus dwingend terug. Het is nog niet genoeg geweest.
DeWolff laat de mensen niet lang roepen, ze komen weer terug en dan komt in de slotfase waarin ze ‘Restless man’ spelen en ‘Gold and seaweed’ toch weer de energie uit het eerste nummer naar boven. En met deze twee afsluiters zwaaien ze definitief af om even later in de lounge van Bibelot hun opwachting te maken om de waardering van hun fans in ontvangst te nemen.
Daar blijken de wild uitziende rockers in werkelijkheid vriendelijke kerels te zijn die ruimschoots de tijd nemen voor hun bewonderaars. Foto’s worden geschoten, albums worden gesigneerd. Zelfs de gitaar van een heel jonge fan wordt bewonderd. En zo wordt in een gemoedelijke sfeer de avond, die bij vlagen wild te noemen was, afgesloten.