Rotterdamse Grote Prijs winnaars The Afterveins bijten het spits af op het Workers podium vandaag. Het is nog rustig op het terrein, maar langzaamaan komen de eerste bezoekers op het geluid af. De psychedelische new wave klinkt goed in de oren en zorgt dat het binnenstromende publiek goed wakker wordt. Het is altijd lastig om een goede show neer te zetten als eerste op de dag, maar de drie jongens doen flink hun best. In hun enthousiasme breekt er zelfs een snaar. De gitarist van de band maakt van de ruimte gebruik door tijdens het laatste nummer een paar minuten lang rondjes door de tent te rennen en mee te dansen met een paar fans. Het is jammer dat de band niet langer dan een half uurtje de tijd krijgt op deze fijne zondagmiddag.
 

Bij aanvang staat het podium van Woman's Hour vol met witte piramides. Behoorlijk wat mensen wachten nieuwsgierig af wat deze band gaat brengen: zweverige popliedjes met de betoverende zang van Fiona Janein het middelpunt. Halverwege de set covert de band het nummer Dancing in the Dark van Bruce Springsteen. De versie van Woman's Hour begint mooi en ingetogen, maar blijft dat en mist wat opbouw.

Niet lang geleden speelde Woman’s Hour nog op de tweede editie van Best Kept Secret Festival. Het langverwachte debuutalbum Conversations van de Londense band komt 14 juli uit. Woman’s Hour is goed, de zangeres heeft een mooie stem en ze heeft het kunstje dynamiek duidelijk onder de knie. Aan het weglopende publiek te zien heeft de band er echter moeite mee de aandacht vast te houden.

DZ Deathrays is een Australische band die voortkomt uit huisfeesten en er naar eigen zeggen ook zal eindigen. Eerste EP Ruined My Life werd zelfs in zijn geheel opgenomen op zo’n feest. Het is dan ook echte dancepunk die niet misplaatst is op een feest of zoals vandaag in een festivaltent. Al halverwege het eerste nummer ontstaat er een flinke moshpit die gedurende de rest van het optreden alleen nog maar groter wordt, tot ongenoegen van sommige omstanders. Met hun dansbare thrashpop krijgt DZ Deathrays de hele Workers-tent aan het springen. Het duo bestaande uit Shane Parsons en Simon Ridley wordt op het podium gedeeltelijk bijgestaan door een tweede gitarist. Binnenkort komt hun tweede album Black Rat uit. Singles Reflective Skulls en Gina Works At Hearts beloven een goede opvolger van Bloodstreams, met popmelodieën en stevige gitaren en drums.
 

Het optreden van afsluiter Jagwar Ma begon wat twijfelachtig. Na 10 minuten synthesizerklanken komt de bassist het podium op en even later ook de frontman van de Australische band. Ze zien er uit alsof ze de hele dag ziek op de bank hebben gelegen. Maar schijn bedriegt: deze jongens zijn klaar om deze editie van Metropolis groots af te sluiten. Al snel is iedereen aan het dansen op de psychedelischeindie rock die zelfs wat invloeden van dance laat horen. Helaas is het weer niet al te best, maar dansen en springen doet alle kou verdwijnen. Richting het einde van Metropolis 2014 barst het helemaal los met hits als Come And Save Me en What Loveen zelfs een cover van Django Django. De nummers worden op het podium volop uitgebouwd en vervormt, wat de live ervaring nog intenser maakt. Een waardige afsluiter van een mooie dag.