Albumrelease The Hard Way in Rotown

“Show me those devil horns!”

Tekst: Lodewijk Hoebens Foto's: Marcel van Leeuwen ,

Op hun website meldde Rotown dat het optreden van the Hard Way het allerhardste concert ooit in de geschiedenis van de zaal zou zijn. Daar is geen woord van gelogen. Dat het snel zou uitverkopen is niet gelukt: de zaal is slechts voor de helft gevuld. Komt dat doordat het een doordeweekse dag is? Of zou het vanwege de uitslagenavond van de gemeenteraadsverkiezingen of toch misschien de spannende Champions League-wedstrijd zijn?

Wie wel aanwezig is vanavond gaat uit zijn bol. “Show us your energy, fucking zombies!” Onder de bezoekers vind je enkele bekende gezichten zoals leden van Special Steve, My Worst Case Scenario en Death Letters, bands die weten hoe je harde muziek maakt. Gareth de Wijk alias Trasher, al meer dan tien jaar eigenaar van het Rotterdamse PRSPCT-label, laat zien dat een gitaar ook prima past bij de meedogenloze sounds van breakcore-held Bong-Ra (Jason Köhnen) en PRSPCT-producer Limewax (Maxim Anokhin). Laatstgenoemde heren, verborgen onder capuchons, bevinden zich achter de met schedels versierde knoppen. Visueel valt er een hoop te zien. Bij Bong-Ra prijkt een pentagram, terwijl achter Limewax' werkplek een doekt hangt met een omgekeerd kruis. Klein onderdeel van het provoceren. Op het scherm komen fragmenten voorbij van vintage horrorfilms, duivelse afbeeldingen, penissen met piercings en andere ongein. In het midden van de aandacht staat de versterker met het logo van The Hard Way. Uit de speakers klinkt gekreun, gevolgd door teksten voor boven de 18.

Trasher, in het zwart gekleed, zijn haren strak naar achteren, met oorbellen en armen vol tattoos, bruist van de energie. “Show me those devil horns!”, roept hij met een flinke distortion in de stem. “I am the devil and I wanna fuck your mother!”, gaat hij verder. De muziek is niet voor tere zieltjes, de titels en teksten evenmin. 'Devil Worshipping Motherfuckers' is niet alleen de eerste track van vanavond, het is ook de naam van Trashers Facebookpagina, mocht je benieuwd zijn naar de omschrijving van zijn werk bij The Hard Way.

Voor de meesten komt de muziek hard genoeg binnen. Zonder waarschuwing. De muziek kan het beste omschreven worden als Prodigy-on-speed. Het brute geluid van de gitaar in Sodomizer heeft veel weg van een cirkelzaag, met spetterende drumgeluiden alsof iemands schedel wordt bewerkt. De single 'Total Fuckin Nihilism' volgt in snel tempo, alsof de set één lange track is. Toch staat vanavond in het teken van de albumrelease. De sfeer is 'gelukkig' anders dan in de bijpassende videoclip, waarin een vrouw op een bijbel coke in de vorm van een pentagram wegsnuift. Dit vormde de inspiratie voor het opgefokte nummer 'Pentagragram of Coke', dat later voorbij komt.

Wanneer de gitaar niet nodig is, loopt Thrasher het publiek in, de mensen aankijkend en duwend om ze verder op te hitsen. De eerste rijen gaan flink los. Sommigen wagen een pogo, anderen gaan voor het hakken. Ik bekijk de ontstane intensiteit langs de kant, terwijl de vloer onder mijn voeten op zijn voegen trilt. Aan de muziek van The Hard Way lijkt geen ontkomen. Wanneer je denkt dat het niet harder kan, bewijst het volgende nummer van wel. Beats per minuut? Ik ben de tel kwijt. Het laatste nummer van de reguliere set, 'Humor for the Tumor', begint rustig maar ontaard opnieuw snel in een geflipte aaneenschakeling van muzikale dreunen. Daaroverheen klinkt de bandnaam, die regelmatig voorbijkomt. Ondanks de humor en het provoceren is het drietal serieus bezig. Uiteraard willen ze hun naam zo goed en zo vaak mogelijk in beeld krijgen. Niet alleen in tracks met titels als ‘The Hard Way’ en ‘THW Wrecking Crew’ met lyrics als “What do we wanna? Drugs! When do we want it? Now!”. Nee, ook in allerlei vormen op het scherm achter de verwoestende versterker komen de bandnaam en het logo voorbij.

Thrasher verlaat het podium, en even later Bong-Ra en Limewax, om vervolgens terug te komen voor nog twee tracks. De frontman lijkt alleen niet zo blij: “Ik had het me anders voorgesteld vanavond. Focking bejaarden!” Het publiek gaat inderdaad niet uit zijn stekkerpan, maar geniet overduidelijk. De afsluiter van de avond is hun bewerking van De Staats 'Witch Doctor'. Had ik al gezegd dat het nog harder kan? De originele versie klinkt al pompeus, maar de remix gaat helemaal over the top. De gabberbeat zet de song in een versnelling waar je niet op kan blijven stilstaan. Thrasher laat even merken dat er wat te bewijzen valt. Kan Rotown echt los gaan? “Going out with a bang, the Hard Way.” Een korte maar krachtige moshpit zet een punt achter een wervelend optreden.
Van deze band gaan we zeker nog meer horen: Paaspop heeft de The Hard Way al geboekt. Hoe hard moet het wel niet klinken in een tent met honderden liefhebbers?