Raggende Manne neemt afscheid van Rotown (of is het ‘afschijt’?)

Met pEp als oppEppend voorprogramma

Lodewijk Hoebens | Foto's: Marcel van Leeuwen ,

Terwijl Amsterdam zondag bezoek kreeg van een twerkende ex-Disney-ster, spelen in Rotterdam de Raggende Manne een show van hun afscheidstournee. Bij Miley Cyrus vraag je je nog wel eens af hoe haar vader, one-hit-wonder Billy Ray Cyrus, haar heeft opgevoed. Dat het gelukkig ook anders kan, bewijst het voorprogramma pEp.

Vier meiden, met de dochter van Raggende Manne-frontman Bob Fosko achter de microfoon, maken brutale pop-punk vol eerlijke Nederlandse teksten. De dames zijn al enkele jaartjes bezig; debuut en enige langspeler ‘Broek Uit’ mag bijna 5 kaarsjes uitblazen. Je kan de pEp ergens wel vergelijken met the Bangles; ze hebben de looks maar weten hoe een lekker rocknummer moet klinken. Bovendien neemt zangeres Ella Wonder geen blad voor de mond. Niet alleen komen de teksten, overwegend gericht aan het mannelijke geslacht, duidelijk over, maar de liedjes blijven ook in je kop zitten dankzij de productie van Beef-gitarist Twan van Gerven en Raggende Manne-gitarist Thijs de Melker.

Het publiek reageert helaas minder enthousiast dan de band op de reggae-vibes in 'Je bent zoek' of het punky 'Wat ga jij nu doen' van de vorig jaar verschenen ep ‘Rok Aan’, al lijken de voorste rijen wel onder de indruk van de spontaniteit van de dames. De accordeon zorgt voor een extra Nederlands randje in het nummer ‘Fietsen’, dat aan het einde versnelt en even doet denken aan de Heideroosjes. Een lekkere ''godverdomme'' klinkt door de zaal, wanneer Ella haar microfoon niet uit de knoop krijgt. Ja, ze is duidelijk in haar doen en laten, getuige titels als 'Blijf niet bij mij' en 'Je tik, je blik'. De band ondersteunt de vocalen met prima samenspel en weet de boel aardig op te peppen.

Hoewel, als er één Nederlandse band is die je niet hoeft op te peppen zijn het wel de Raggende Manne. Met uitzondering van enkele reünieconcerten, zijn de mannen bijna 15 jaar weggeweest. De band, in bijna originele bezetting, begint zoals ze ooit zijn begonnen, met een korte jamsessie dat overgaat in 'Zand'. ''Het is hier om te stikken,'' start frontman Bob Fosko terwijl hij over het podium loopt in zijn Hawaïhemd. De hectische jazz-punk, zoals ze zelf ooit hun muziek omschreven, komt onstuimig samen met de herhalende woorden ''Wat doe ik hier, wat doe ik hier!'' De band zet direct de toon en lijkt er vanavond enorm veel zin in te hebben. Net als het wat oudere publiek dat meezingt en danst met klassiekers als 'Bonnetje', 'Het Rijdt Niet' en 'Ik Zag Je Met Een Ander'.

Fosko houdt de vrolijke noot erin dankzij trompet of accordeon. Zijn praatjes tussendoor zijn vooral hilarisch. Zo kondigt hij de nieuwe ep (ter ere van de afscheidstournee) ‘Het is niet wat je denkt, het is veel erger’ op een lekkere schunnige manier aan met verwijzing naar een hit over poep. Het album is zelfs als 'bruine' vinyl verkrijgbaar. Omdat het WK in volle gang is worden twee toepasselijke songs gespeeld, op de Raggende Manne-manier wel te verstaan. Lekker chaotisch tijdens 'Hij Moet Erin' en carnavalesk gedurende 'Naar Vore' met dochter Ella Wonder op harmonica.

Met hun hoogtijdagen ruim twintig jaar achter ze is het knap hoe met name de oudere, complexe songs met verve worden uitgevoerd. Door de muzikale tijdsgeest van begin jaren ’90 (denk aan bands als Rage Against the Machine, Primus en Faith no More) kan het wel wat rommelig overkomen. Vooral de bassist speelt opmerkelijk jazzy en doet denken aan Level 42's Mark King. Beide gitaristen weten meermaals het tempo verschrikkelijk snel te verplaatsen met hun rusteloze riffs. Wanneer de gitaristen 'Poep in je Hoofd' inzetten, het nummer waar iedereen eigenlijk op wachtte, gaat Rotown helemaal door het dak. Meezingen lijkt een vereiste, maar welke Nederlander kent de tekst nou niet? Omdat het hun afscheidstournee is spelen ze het nummer van nog geen minuut zelfs twee maal.

Echt afscheid hoeven we voorlopig nog niet te nemen. Twintig september staan ze nog op metalfestival Baroeg Open Air. We twijfelen wel of ze daar ook moeten afsluiten met folkcover 'De Fles', maar hoe dan ook, het past perfect binnen de muzikaliteit van de Raggende Manne. Mannen die nog lang lijken mee te kunnen en gelukkig nooit nooit zeggen.