traumahelikopter komt op en er wordt al heftig geklapt en gefloten voordat de Groningers de kans krijgen om een woord te zeggen. Het drietal bestaande uit twee gitaristen en een drummer die een medaille verdient voor zijn uithoudingsvermogen begint direct met spelen. De energie en het zelf-vertrouwen waarmee deze band op het podium staat is overweldigend. Deze avond is het podium hun garage. Veel nummers van het nieuwe album I Don’t Understand Them At All komen voorbij. Het nummer Last Night I Dreamed I Killed Myself wordt gespeeld en laat horen dat de band qua zang sinds het eerste album veel progressie heeft gemaakt.
Shirts gaan uit, mensen klimmen op het podium, er ontstaan mosh pits in het kleine Rotown en er wordt hevig op de muziek losgegaan. traumahelikopter vindt het fantastisch om te zien en moedigt het publiek aan. Meer dan eens springt de gitarist de moshpit in om al spelend mee te duwen, trek-ken en springen. Hier en daar speelt traumahelikopter een cover tussen al het eigen materiaal door. Tussen de nummers wordt af en toe iets in de microfoon gezegd dat vrijwel onverstaanbaar is voor de mensen in de zaal. Dit duldt de pret niet en traumahelikopter speelt in een hoog tempo bijna zon-der pauzes nummer na nummer.
Er wordt een gitaar tegen één van de twee trommels van het drumstel gegooid. Diezelfde trommel wordt vervolgens omgeschopt door de drummer die het hele optreden staand heeft gedrumd. De zanger bedankt het publiek en de band verdwijnt backstage.
traumahelikopter komt dan voor de laatste keer van deze avond het podium op voor een toegift. Ze knallen nog even hard met een nummer van hun eerste album. Vervolgens verdwijnt het drietal weer backstage en stroomt Rotown langzaam leeg na een leuke al dan niet beetje zweterige avond.