‘I Am The Devil And I Want To Fuck Your Mother’. Zo opent The Hard Way hun plaat en wat volgt is een aaneenschakeling van keiharde hardcore kicks en gruizige breakcore. Een 61 minuten durende skullfuck waar de drie producers je via je trommelvliezen penetreren tot er niks meer van je over is. The hard way, zeg maar. Tracknamen als Total Fuckin Nihilism, Devil Worshipping Motherfuckers, Sodomizer, Suck Satan’s Cock en Pentagram Of Coke zeggen genoeg. Beukende hardcore kicks vormen het frame van deze plaat, aangevuld met breakbeats die daar heel dicht tegenaan zitten. Het is duidelijk dat er goed is nagedacht over hoe The Hard Way moet klinken. De trash metal riffs en scheurende gitaarsolo’s, het past allemaal in de beoogde sound.

Het enige waar The Hard Way een beetje in doorgeslagen is, zijn de teksten. Die zijn soms zo plat dat het een beetje flauw wordt. Toch moet je dit project om hardste plaat ooit te maken waarderen. The Hard Way is er in geslaagd om de rush van het toch wat eentonige hardcore genre zodanig te verpakken dat het ook buiten de discotheek met een geluidsniveau van minder dan 300 dB te beluisteren is.

We hebben we hier dan ook te maken met drie zeer hooggewaardeerde producers. Deze kwaliteit is terug te horen. De sound van dit album is consistent en hoewel het aan alle kanten uit z’n voegen scheurt blijft het geheel het resultaat van een goed overwogen productie. Het debuut van The Hard Way is dan ook in zijn opzet geslaagd en biedt genoeg perspectief om de komende periode een nieuwe doelgroep te voorzien van piepende oren en compleet platgeslagen hersens. Kortom, The Hard Way. Voor al uw feestjes en partijen.