Albumrecensie: The Kik – 2

De Sixties zijn ook op 2 nog springlevend

Tekst: Guido den Boer ,

The Kik, u kent ze wel. Die jongens die altijd keurig netjes in pak verschijnen en een seizoen lang als huisband van het televisieprogramma De Wereld Draait Door voor muzikaal vermaak zorgden. Die gasten met die Beatleskapsels en die frontman met Rotterdams accent. Die gozert die een oogje heeft op ene Simone, maar tegelijkertijd ook zijn hart verloren heeft aan een plaatje. The Kik dus. Die jongens hebben hun nieuwe album met de verrassende titel '2' af en presenteren dat op vrijdag 25 april in het Rotterdamse Rotown.

Sinds de release van het debuut 'Springlevend' in mei 2012 ging The Kik als een tierelier. Het album werd bijzonder goed ontvangen en de band wist zich live ook uitstekend staande te houden. In seizoen 8 van het televisieprogramma De Wereld Draait Door kwam The Kik als huisband zelfs vaak opdraven om liedjes ten gehore te brengen en mee te praten over allerhande muziekgerelateerde zaken. Als het je zo voor de wind gaat, zijn de verwachtingen van een nieuw album torenhoog. Want lukt het om nog een keer een geslaagd album neer te zetten vol vrolijke uptempo nederbietliedjes? Misschien. Het zou zomaar kunnen. The Kik koos met het album '2' echter een hele andere weg.

Weleens gedacht een slok koffie te nemen, om vervolgens met volle mond tot de ontdekking te komen dat er thee in het kopje zat? Zo voelt het een beetje wanneer het album aftrapt met het nummer 'Zwanenzang'. Totaal tegen de verwachting in, maar eigenlijk helemaal niet verkeerd als je aan de smaak gewend bent. The Kik verruilde de uptempo nederbiet voor een gelikte popsound, hoewel de band nog steeds stevig met beide benen in de jaren zestig staat. Het doet sterk denken aan de muzikale ontwikkeling die The Beatles maakten, maar dan heeft The Kik dit in sneltreinvaart gedaan. Niet heel vreemd, want het is geen geheim dat frontman Dave Von Raven en co grote fans zijn van de meest succesvolle band ooit.

De sound is over het hele album behoorlijk afwisselend. De gitaren zijn altijd vol, de bas dik, maar bij ieder nummer hebben ze een eigen geluid; Warm in rustige nummers als 'Katwijk aan Zee' en 'Cupido', maar ook stevig en ruw wanneer dat nodig is, zoals in BeeGeesbewerking 'Ik Doe Wat Ik Wil'. Maar het is vooral de aanvulling die opvalt. Blazers, klavecimbel, een draaiorgel, violen, niets is te gek voor The Kik. De vreemdste eend in de bijt is echter het jazzy 'Schilderstraat', een dromerige chanson over de succesvolle Rotterdamse jazzartiest Jaap Valkhoff. Toch is de sound die The Kik op Springlevend bracht nooit ver weg. Nummers als 'Electriciteit' en 'Schuld' sluiten nog steeds naadloos aan op het eerdere werk.

 En uiteraard is het tekstueel vaak lachen geblazen. "Nu ben je eindelijk van God los, maar je hebt er geen reet aan zonder zuurstof" zingt Von Raven met zwaar Rotterdams accent in 'Ruimtetuin'. En het kan nog gekker. Het nummer 'Erik' bijvoorbeeld gaat over een kat die gitarist in een band is. Ook in dit nummer komt de voorliefde voor The Fab Four duidelijk naar boven, want het einde doet wel heel sterk denken aan 'I Want You (She's So Heavy)' van het legendarische album Abbey Road.

Het is even wennen, maar uiteindelijk is '2' vooral een hele leuke verrassing van The Kik. De productie is uitstekend, het arrangement is slim uitgedacht en de teksten zijn scherp en komisch. Een nadere vergelijking met Springlevend leidt nergens toe. De sixties zijn ook op 2 nog springlevend en daar gaat het om.