Stukafest is inmiddels al 10 jaar een begrip in Delft en dat betekende dat er uit gepakt moest worden. Daarom deze editie niet 1, maar 2 dagen. Het mooie aan Stukafest is dat de optredens letterlijk je studentenkamer in worden getrokken, de drempel kon niet kleiner worden. Zo komt het dat je de ene dag ineens de Vlaamse rapper Safi, het wonderlijke stemgeluid van Nana of het energieke The Vices tussen de bierkratjes ziet opduiken. De andere dag blazen ODF-J-Top en NEMSIS je omver en sluit je af met een Massi feestje in STECK. Wij deden verslag van de donderdag.

Donderdag

18:00 uur. Ik open WhatsApp en zie dat mijn fotograaf ziek is. Jammer, dan maar alleen op pad vanavond..

Gelukkig is er ook goed nieuws: voor het eerst duurt Stukafest Delft langer dan een dag! Vanwege de jubileumeditie hebben we de donderdag erbij gekregen. En waar ik bij de popronde lastige keuzes moest maken over de acts die ik ging zien, is dat deze donderdag wat makkelijker. Drie rondes, drie muzikale acts: perfect. Ik bedenk een leuke opbouw, van singer-songwriter naar rapper naar indie-bandje, eet even wat, en begeef me naar het zuiden voor de eerste act. 

20:50 uur. Ik woon al lang in Delft, maar fiets even later toch in een buurt waar ik nog nooit ben geweest. Het juiste adres vinden is lastig. Aan de rand van de weg staat een meisje te zwaaien dat ik gearriveerd ben. Gelukkig, want mijn handen vriezen er bijna af.

Binnen is een wereld van verschil met buiten. De hele woonkamer is omgetoverd tot één groot matras. Zitzakken, banken, kussens; genoeg om je comfortabel te voelen! Ik kom 3voor12-redacteur Menno tegen, hij is vanavond geluidsman. We nemen plaats en even later kondigt een bewoner Nana aan. 

Enkel vergezeld door haar piano, brengt Nana haar song op een zelfverzekerde doch kwetsbare wijze. Veel van haar teksten gaan over de liefde, want ze ‘houdt nu eenmaal van de liefde’. Dit zorgt echter niet voor een cliché, daar is haar sound te uniek voor. Haar stem heeft een enorm bereik en ze wisselt moeiteloos tussen kop en borst stem. Hier en daar merk ik zelfs een randje klassiek, wat goed te horen is in haar single ‘Joanna’. Het publiek blijft het volle half uur stil en geboeid luisteren, enkel afgeleid door het klikken van een camera achterin. Klein beetje jammer, maar foto’s moeten er ook zijn. Misschien kunnen we ze ‘lenen’ voor bij dit artikel? 

Nana lijkt er niet door gestoord en blijft ons boeien met haar stemgeluid. Al met al een veelbelovende opening van deze donderdag!

Nana

21:15 uur. Ik fiets naar de Jacoba van Beierenlaan. In het huis van onze nieuwe fotograaf Louise vind ik de tweede act: Safi uit Vlaanderen. Ik bestel een biertje aan de bar en praat wat met de bewoners. Louise wil overigens best foto’s maken bij deze act, dus dat probleem wordt beetje bij beetje opgelost. Mooi, want Safi staat op het punt om te beginnen.
In tegenstelling tot mijn verwachting wordt hij niet begeleid door een DJ of backingtrack, maar enkel door gitarist Wouter. Dit zorgt voor een bijzondere, intieme vibe. De afwezigheid van een beat geeft hier en daar een spoken word randje aan het optreden. Ook is het interessant om te horen dat je door verschillen in uitspraak anders kan rijmen in het Vlaams dan in het Nederlands.
Safi’s raps hebben een goede flow. Ondanks de snelheid blijft het altijd verstaanbaar. De refreinen worden vaak gezongen, wat een geheim wapen van de rapper blijkt te zijn. Waar veel van zijn collega’s dit met autotune zouden oplossen, blijkt Safi een aangename zangstem te hebben!

Halverwege maakt hij een foutje met zijn tekst. Hij vraagt zijn gitarist om de track opnieuw te beginnen. En weer opnieuw, en weer opnieuw; steeds bij dezelfde zin verspreekt hij zich. ‘Stoppen met cava te geven man!’, een verklaring voor de foutjes. Het publiek vindt het echter geweldig en moedigt hem aan. Als dan eindelijk de zin uit zijn mond vloeit en het nummer bij het refrein komt, barst de kamer in luid gejuich uit. Rap klonk nog nooit zo saamhorig.

Safi

22:10 uur. Voor de laatste act hoef ik maar een klein stukje te lopen; The Vices speelt aan de overkant van het studentencomplex. Hier kom ik ook Menno en Sophie (met camera! Yes!) tegen, dus wederom niet alleen. Ik krijg een biertje van Sophie en even later tikken The Vices af.

De band laat er geen gras over groeien. Meteen worden er in sneltreinvaart nummers afgewerkt, terwijl het publiek gretig meebeweegt. Wat opvalt is de goeie sound van de band. Er wordt met veel energie gespeeld, maar het geluid blijft in goede balans voor de kleine ruimte.

Er wordt veel nieuw werk ten gehore gebracht. De band is momenteel bezig met opnemen van nummers en gebruikt hun gigs om te kijken hoe het nieuwe werk bevalt. En bevallen doet het zeker! Gedurende het optreden worden de aanwezigen in de woonkamer steeds wilder en enthousiaster. Dit culmineert in springen, een moshpit, en zelfs een voorzichtige crowdsurf tegen het plafond aan. The Vices is wat je wil als je je woonkamer moet verbouwen.