Het was lang wachten voor de gelukkigen met een kaartje, maar op de laatste dag van september was het dan zo ver. The Tallest Man On Earth speelde zondagavond solo in een al maanden uitverkochte Rotterdamse Schouwburg. Helemaal alleen, omringd door dertien oplichtende zuilen tegenover een volledig gevulde zaal met mensen op stoelen. Moeiteloos, met onnavolgbaar gitaarspel en zijn rauwe rasperige stemgeluid wist de kleine grote man uit Zweden het publiek te roeren, te pakken, te laten lachen en mee te laten zingen.

Klokslag negen uur klinkt een Zweedstalig liedje dat best van The Tallest Man On Earth had kunnen zijn. Staat hij daar nu al in het donker te zingen? Nee, het is een bandje met het nummer 'För Sent För Edelweiss' van zijn landgenoot Håkan Hellström.

Ogenschijnlijk een beetje verward komt de Zweedse singersongwriter, waar we allemaal op hebben zitten wachten, dan op. Het bandje stopt, hij begint. Uiteraard met gitaar. Direct vanaf het begin is het muisstil. Vol aandacht geniet het publiek met volle teugen van zijn rauwe soms hese stemgeluid en prachtige liedjes. "Yeah by now you know, it's just a bunch of sad lovesongs", omschrijft hij het later zelf. Maar hij heeft ook één vrolijk liedje, belooft hij; "I save that one for later".

Na bijna elk nummer krijgt hij een andere gitaar aangereikt door een dame in de coulissen; "She's amazing, I couldn't do without her, but she is also versy strict, if I make a mistake she won't give me a guitar, so that's why I practice the piano". Een mooie en grappige manier om je pianoliedje aan te kondigen. Met die humor zit het überhaupt wel goed. Na een slokje thee legt hij uit dat hij thee drinkt omdat hij thuis nou eenmaal niet elke dag twee uur lang in een microfoon schreeuwt en zijn lichaam daar nu wat tegen protesteert. Bij 'We Are Strangers Now' wordt het publiek gevraagd mee te doen; "It's very easy, you'll figure it out". En zo geschiede. Iedereen maar dan ook werkelijk iedereen zingt mee, precies zoals Kristian Matsson (zoals de Zweed eigenlijk heet) het wil. Het publiek eet uit zijn hand.

Naast vele gitaren en een paar liedjes op piano is er ook ruimte voor twee liedjes op banjo. Het contrast kon niet groter. 'Time of the blue' blijkt het enige minieme dipje in de setlist deze avond, maar wordt vervolgens direct meer dan gecompenseerd door het nieuwe en prachtig uitgevoerde 'Somewhere In The Mountains, Somewhere In New York'. Ook 'Forever Is A Long Time' en 'Then I Won't Sing No More' komen langs. Nummers van zijn meest recente EP 'When The Bird Sees The Solid Ground'. Nieuwe liedjes die zeker niet onder doen voor het oudere werk.

Wat vooral opvalt is het speelse gemak waarmee hij zijn toch best ingenieuze gitaarliedjes brengt. Onnavolgbaar snel vliegen zijn vingers over de snaren terwijl hij zich vaak in of juist uit het ritme energiek over het podium beweegt. Tussen de dertien zuilen die steeds weer anders oplichten, lijkt hij even naar zijn onzichtbare bandleden te lopen, of te dansen. Andere muzikanten worden geen moment gemist. Al lijkt het soms net of er toch een band staat. Zoals bij de publiekslieveling 'King Of Spain', dat klein begint maar zo groots eindigt, is het moeilijk te geloven dat hij dat geluid in zijn eentje en met slechts één gitaar produceert. Ook het vrolijke liedje komt nog voorbij, "I promised you a happy song, here it is"; 'Thrown Right At Me'. Een heel lief liedje.

Helemaal aan het einde van de bijna twee uur durende set speelt Matsson ineens 'The Winner Takes It All' van Abba, op de piano. Er wordt wat schamper gelachen waarop Matsson enigszins beledigd reageert; "It's a fucking great song". Waarna het niet veel later vloeiend over gaat in 'Kids On The Run'. Een einde van een avond vol mooie ambachtelijke liedjes van troubadour The Tallest Man On Earth. De vraag blijft alleen waarom de zaal vol stoelen stond, dat maakt het geheel toch wat afstandelijker en de beleving net wat minder. Niet nodig! Net als die galm op zijn stem. Minieme minpuntjes die de Zweed niet aan te rekenen zijn en eigenlijk niks afdoen aan een verder perfecte avond.Hij pakte je vast vanaf het begin en liet je niet meer los. Hij wist te (ont)roeren en je te laten lachen en we hebben zelfs nog meegezongen!

Fotogalerij

© Niek Hage / 3voor12 Rotterdam

The Tallest Man On Earth - Theater Rotterdam

© Niek Hage / 3voor12 Rotterdam
© Niek Hage / 3voor12 Rotterdam
© Niek Hage / 3voor12 Rotterdam

Lees verder op 3voor12 Rotterdam