Het is iets na half negen als Paco himself vertelt hoe hij deze mensen op het spoor kwam. Hij had wat filmpjes toegestuurd gekregen, waarin ze rondtrokken door de USA, en reizigers hebben voor hem altijd een streepje voor. De gedachte was dan ook snel "Dat is nu echt iets voor Paco Plumtrek!". Een logische gedachte, want de ruimte past ze als een handschoen. Midden tussen de kunst zaten een kleine 100 mensen met zichtbaar plezier te luisteren naar deze prettige mensen in een artistieke omgeving, een echte ‘hidden gem’. Als je de kans krijgt hier een optreden te zien, zeker doen.

Kelley en Matt openden met 'Alone'. Tussen en in de songs lieten ze steeds meer van zichzelf zien. Ze vertelden hoe ze hun banen opzegden en huis en haard verlieten om vervolgens in een VW-busje rond te trekken. Ze gingen waar de muziek ze bracht en verdienden hun geld met de muziek. Intussen wonen ze niet meer in hun bus, maar ze gaan nog steeds waar de muziek ze brengt.

Kelley McRae is opgegroeid in een klein plaatsje in Mississippi, en dat klinkt door in de muziek. De sound is folk, maar soms ook country, en je hoort de rivier bij wijze van spreken stromen. De teksten gaan over liefde en grote levensvragen, gelardeerd met een flinke dosis melancholie, zonder cheesy te worden. Kelley heeft een prettig stemgeluid en de combinatie van het geluid van twee verschillende gitaren klonk mooi. De eerlijkheid gebiedt weliswaar te zeggen dat de tuning soms een beetje off was, ze waren overduidelijk aan het worstelen om het geluid goed te krijgen. Toch stoorde het henzelf waarschijnlijk meer dan het publiek, zij leken er weinig last van te hebben. Toen de snaar van Matt’s gitaar brak kwam onverwacht het eerste hoogtepunt van de show: het mooie en trieste ‘Sparrow’ . Normaal zou ze dat niet zo vroeg in de show doen, zei ze. Daarvoor is het te triest.

En dan de verhalen… zoals het verhaal dat ze van ruige bikers een fooi van 100 dollar kregen omdat hij tot tranen geroerd was, en dat ze deze fooi aan een enkele maaltijd hadden uitgegeven. Of het verhaal over spelen in de tuin op zwoele zomeravonden in Austin, Texas of het stuk over de kunstbeurs die ze had gekregen en waarvan ze in Italië muziek mocht studeren, maar dat ze alleen maar zielige liedjes had geschreven daar. En uiteraard het verhaal over de cabin in The Smokey Mountains, of over het toilet van de Wallmart, of over het feit dat twee jaar samen in een bus wonen voor iedereen wel krap wordt, al houd je nog zoveel van die ander… Stuk voor stuk bijzondere stukken geschiedenis van de muzikanten

Vlak voor de pauze volgde een tweede hoogtepunt met een song over het overlijden van Johnny Cash, die, zoals zij zongen, stierf aan de gevolgen van een gebroken hart. Na de pauze volgde nog een mix van eigen nummers en covers van mensen als Steve Earl en Lucinda Williams. In de teksten hoor je in welke periode McRae ze schreef: in de onzekere tijd van het opzeggen van de banen schreven ze ‘Ain’t Got Much Time’, in The Smokey Mountains schreven ze hun ‘Mountain Songs’ en in vrolijker tijden ‘Stay Close To Me’. Met veel respect voor traditie vulden zij de avond met een fijne, eigen stijl americana. Dit smaakt zeker naar meer.