Spannende soundscapes van Shackle

Muzikaal trio brengt publiek in trance in Kunstenlab

Tekst: Martijn Holtslag / Foto's: Jelmer Gremmen. ,

Wie Esc.rec, het label van Deventer entrepreneur, labelbaas en klankliefhebber Harco Rutgers een beetje kent, weet dat de dingen die hij organiseert spannender zijn dan een doorsnee avondje bier drinken. Ditmaal werd in het Kunstenlab, onder het mom van '~DIF' (Different Music); een reeks concerten die experimenteren met de grenzen tussen beeldende kunst en muziek, Shackle uitgenodigd.

Zoals al aangekondigd ging het niet over de kwantiteit maar over de kwaliteit. Shackle, het duo van Anne La Berge op fluit en elektronica en Robert van Heumen op samples, midi controllers en een joystick, wordt aangevuld door een derde 'bandlid': een zelf ontworpen digitaal computer-communicatiesysteem waarmee de composities en improvisaties worden bewerkt en gestuurd.

Klinkt allemaal spannend, en de meeste omschrijvingen van experimentele acts klinken natuurlijk spannend, maar klinkt de muziek ook zo spannend als de omschrijving? Absoluut!

Alhoewel Anne La Berge weliswaar maar één instrument lijkt te bespelen, namelijk de fluit (wel drie verschillende) blijft het klankspectrum door de computergestuurde vervormingen enorm spannend en afwijkend. Door de processing wordt de fluitklank nooit saai, omdat je die nauwelijks terug herkent in het spectrum van klanken. Wat vooral opvalt aan het hele concert is de dynamiek: het blijft voortstuwen en nooit hangen op een loopje of een idee. Je wordt eigenlijk de hele tijd verrast met weer nieuwe klankexperimenten die niet alleen blijven bij "Oh, eens even kijken hoe het klinkt als ik dit doe", maar je ook daadwerkelijk weten mee te nemen in een trance en je daar ook net zo hard weer uit trekken. Misschien wel iets te snel zelfs.

Een verrassende en spannende reis, waarbij twee muzikanten in opperste concentratie aan het werk zijn om de gemaakte signalen te verwerken tot een klankreis die even zacht als snoeihard durft te zijn. Alsof dat niet spannend genoeg is om te zien, of te horen, worden er korte, stille fragmenten uit oude jaren 20-50 films weergegeven, die net te vaag zijn om te snappen waar het over gaat, maar visueel een prachtige aanvulling geven aan de sfeer. Hierbij zijn niet de beelden maar is het klankbeeld leidend.

Niet voor de meezingers, niet voor de cafésfeer, niet voor een gezellig avondje bandjes kijken, maar wel een prachtige reis waarbij je even tijd nodig hebt om te verwerken wat je eigenlijk hebt meegemaakt en waarbij de klanken even experimenteel zijn als de uitvoering. Kortom: een bijzondere middag in het Kunstenlab.