De avond werd geopend door Jerusa, een engelachtige verschijning in witte top en zwart rokje. Op haar Facebookpagina noemt ze haar stijl ’cinematic singersong-pop’, en dat maakt nieuwsgierig. Het viel wel op zijn plaats, de muziek was dromerig en de extra microfoon met sterke echo gaf een magisch tintje aan haar toch al herkenbare en eigenzinnige stem. Wat veel voorprogramma’s niet lukt, lukte haar een groot deel van de tijd wel…het publiek luisterde! Hoogtepunt was het prachtige ‘Favorite Memory’, een song die ze had geschreven met een goede vriend in NYC.
Milow raakt de juiste snaar
Voor het eerst in Hengelo, maar zeker niet voor het laatst
Afgelopen week gaf de Belgische singer-songwriter een bijzondere show weg in Metropool, Hengelo. Niet alleen omdat het publiek vlak voor de show werd geëvacueerd door een brandalarm, maar ook door een overtuigend en piekfijn optreden.
Brandalarm
Na haar optreden was het wachten op Milow. Drankje halen, muziekje luisteren, bijkletsen… en dan gaat het licht aan. Vervolgens klinkt het ontruimingsalarm en niet veel later verlaat iedereen rustig de zaal, de kou in. Sirenes loeien en de brandweer komt eraan. Gelukkig bleek er geen brand te zijn en mocht iedereen snel weer naar binnen.
Dan komt Milow op, sympathieke uitstraling en hij zet met zijn band de eerste tonen in van ‘Learning How To Disappear’. Het klinkt niet alleen goed, het oogt ook prachtig. Voor de gelegenheid is het podium voorzien van een houten vloer, en ook de rest van het décor heeft een warme, gezellige sfeer.
Milow vertelt over zijn ontdekkingstocht in Hengelo, waar hij voor het eerst is. Hij geeft zelfs toe nog nooit van Hengelo te hebben gehoord. Vervolgens stoomt hij door, met ‘You Don’t Know’ and ‘Little In The Middle’. Een slim opgebouwde set, met lekkere meezingers aan het begin. Daardoor krijgt hij het publiek meteen mee, ook als daarna een aantal relatief onbekendere nummers komen. Wat een oeuvre heeft deze man intussen opgebouwd!
Een diverse show
Later in de show komt Milow nog even terug op de eerdere interruptie. Zo’n ontruiming heeft ook wat voordelen, betoogt hij. Ten eerste is het fijn voor de mensen die nu vooraan staan, terwijl ze eerst verder achteraan stonden. Ander voordeel… er was geen brand en de brandweer heeft aangetoond dat ze snel ter plaatse waren. Jammer is het dat de brandmelding veroorzaakt was door een kapotte rookmelder die afging door de rook van de rookmachine. Daardoor was er geen rookmachine meer tijdens het concert. Jammer, het was in de zaal wel erg helder en de mooie, goed doordachte verlichting kwam niet optimaal uit de verf.
Vervolgens versnelde hij met ‘The Ride' en een heel toffe 80s dance uitvoering van ‘We Must Be Crazy’. Hij zocht veel de samenzang met het publiek en bracht verrassend mooie uitvoeringen van zijn toch al fijne songs. Naast de vocalen van Milow sprong ook de stem van percussioniste Nina eruit: een heel mooi geluid dat een fris en helder randje geeft aan iedere song waar zij in meezong. Een grote rol had ook Tom, de gitarist met wie hij in 2007 voor het eerst in de studio speelde, in 'Building Bridges'. Sindsdien zijn ze bij elkaar gebleven en is Tom een vaste waarde in de band van Milow. Bij 'Ayo' stal hij eventjes de show met zijn karakteristiek klinkende steelguitar.
Met ‘You and Me’ zet hij het slotakkoord in. Het publiek is er echter nog lang niet klaar mee. Er volgt een lange toegift, met onder meer “I Was a Famous Singer’, een terugblik (met een vette knipoog) op zijn carrière. Al met al bracht deze vriendelijke, goedgemutse Belg een puike show naar Metropool. Vrolijk neuriënd ging het publiek naar huis op deze dinsdagavond. De volgende dag moet er helaas weer gewerkt worden.