Afterpartees zorgen voor vrolijke boel in Het Paradijs

Energieke frontman zorgt voor veel interactie met Twents publiek

Tekst: Jasper van Poelgeest / Foto's: Serge Hasperhoven ,

Jonge honden zijn het al bijna niet meer, de vijf muzikanten uit het hoge noorden van Limburg. Horst was het decor waar deze jongens opgroeiden onder de invloed van de metal van Sepultura. Dat zij toch de punkkant op zijn geschoten zal ongetwijfeld te maken hebben het feit dat de roots van De Heideroosjes ook in Horst ligt. Toch is hun muziek doorontwikkeld naar een stijl die we nu het beste powerpop kunnen noemen. Vanavond in de kleine zaal van Metropool.

De aftrap is aan de Belgische formatie Moutain Bike. Gehuld in slechts alleen basketbalhempjes (u leest het inderdaad goed, geheel broekloos zover zichtbaar) stapt het Brusselse kwintet het podium op. Het publiek is de outfits van de heren ook niet geheel onopgemerkt gebleven. Toch leidt dit niet af van hun aanstekelijke garagerock liedjes waarbij gitarist June Moan zorgt voor een vrolijk surfpop sausje. Mountain Bike rockt in fijn tempo de nummers van hun debuutplaat erdoorheen waarbij 'I Lost My Hope (In Paradise)' een refrein heeft die bijna meezingpotentie heeft.

Ze tourden het hele land al door en dat op basis van maar één vinylsingle welke op het sympathieke KogarRecords uitkwam. Ondertussen hebben ze een langspeler uitgebracht en zijn ze ondergebracht bij kwaliteitslabel Excelsior-Recordings. Noorderslag en DWDD ging Hengelo al voor in een mooie rij optredens die de Limburgers al op naam hebben staan.

Dat Afterpartees er een feestje van wil maken is gelijk duidelijk wanneer zanger Niek Nellen het podium opstapt. Ze openen met 'Loverboy Loco' en als een doorgewinterde frontman zorgt Nellen voor een energieke vrolijkheid die erg aanstekelijk is en zelfs het meest tamme publiek nog mee krijgt. Een grote backdrop met als illustratie het artwork van hun debuutplaat Glitter Lizard ziet erop toe hoe aanstekelijke liedjes als 'Girls Like You' en debuutsingle 'Firs/Last' door de kleine zaal knallen. Dat Nellen geen gitaar speelt is maar goed ook, want die was ongetwijfeld door zijn bewegelijkheid niet heel mee terug huiswaarts gekomen. Hij springt in het publiek om vrienden te maken en het publiek persoonlijk wat dichter tot het podium te brengen.

Op een enkele na prijkt hun gehele debuutplaat op de setlist die er in rap tempo doorheen gespeeld worden. Dat Afterpartees geen moment verveelt, blijkt wel als het besef komt dat ze nog maar één nummer doen. Terwijl het publiek zichtbaar zin heeft in meer blijft uit wat nog had moeten volgen en daarvoor ooit de term 'toegift' bedacht is. Helaas moet men elders opzoek naar een afterparty.