Het prachtige decor wordt als eerst gevuld met de geluiden van ‘Lotus Europa’. Iconisch voor het werk van Spinvis, het is waar de toon wordt gezet. Door de meanderende klanken dompelen we meteen diep onder door de trance van zijn karaktervolle stem. De keuze om met ‘Lotus Europa’ te beginnen kan wel eens betekenen dat de trouwe fans aan hun trekken zullen komen met het onbekendere werk, zowel oud als nieuw.

We krijgen een kijkje in de wondere, voor velen mystieke wereld van Spinvis. Door live te experimenteren met geluiden, krijg je een gevoel alsof je bij de geboorte van zijn nummers mag zijn. Hierdoor krijgt het publiek interessante variaties te horen van de liedjes die hij speelt. Zo bestaat de intro van ‘Club Insomnia’ uit allemaal grappige, kleine percussie-instrumenten. Van tamboerijn tot mini-trompet, ze worden allemaal tevoorschijn gehaald vanuit een rommelbak die achteraan het podium staat.

Om live te kunnen experimenteren heb je het vertrouwen van je publiek nodig. Naderhand sprak ik Erik en hij vertelde mij waarom. "Het is niet per definitie leuk om gepruts te zien. We zoeken daar een balans in. We zijn ook eerlijk tegenover het publiek, als er iets fout gaat, dan gaat er iets fout, dan doen we het loopje weer opnieuw. Het mag de show niet ten onder brengen".

Ze leggen de lat hoog. Elke show doen ze er een schepje bij. Dat maakt de show een stuk interessanter, maar daarmee wordt de show ook een stuk gevoeliger voor fouten. Zo kwam het wel eens voor dat er technisch iets niet in orde was. Ik denk niet dat het de show ten onder bracht, juist het tegenovergestelde, het bracht je nog dichter bij de muziek.

Deze intimiteit werd versterkt door het bewuste gebruik van het licht. Gloeilampen vulden het podium. Elk liedje had een eigen lichtinstelling die ze van te voren met de lichttechnicus hebben gemaakt. “Je moet het licht zien als een muziekinstrument. Het wordt steeds meer een onderdeel van de toetsen, de gitaar en de muziek. Echt iets wat je wilt uitrekken op het moment". 

Wanneer Saartje rechtsvoor op het podium plaatsneemt op een stoel en een gloeilamp boven haar hoofd de enige lichtbron in de zaal is, ontstaan er magische momenten. Je zou verwachten dat de gloeilamp zou flikkeren van de energie die vrij komt. Ze vertelt een verhaal uit ‘Kintsukuoi’, haar gevoelige stem wordt opgenomen door het aandachtvolle publiek.  Het is jammer dat hij met deze show optreedt in de grote zaal van Atak. De show heeft een warmere, intiemere setting nodig dan het steriele Atak. ‘De Kleine Willem’, de kleine zaal van het Wilminktheater, was een betere optie geweest.

Voor oogcontact heb je nodig: twee mensen en licht. Zonder licht is er geen oogcontact. Ditmaal kwam het licht, in plaats van vanuit de zaal, vanaf het podium. Erik en Saartje zagen tijdens de show alleen ogen, alleen het oogcontact van de eenzaamste soort. Spinvis bewijst zichzelf met deze intieme setting. Hij laat zien dat de grondslag van elk nummer ijzersterk is. Geruchten gaan dat ergens volgend jaar nieuw werk naar buiten komt. Wie niet zo lang kan wachten, kan ik aanraden om deze show te bezoeken: het is één van de puurste vormen Spinvis die heb ik gezien.