Afgelopen donderdag stond Paul de Munnik met een zevenkoppige band op het podium. Om de muziek van Neil Diamond goed tot zijn recht te laten komen had hij zelfs een blazerssectie meegenomen. De zaal was redelijk gevuld, maar er was zeker geen topdrukte. Het podium was rustig, geen grote decors, de muziek moest het doen vanavond.

Ze zetten stevig in met 'I'm a Believer'. Het publiek luistert aandachtig en geeft zich niet direct gewonnen. Dan volgt het gevoelige 'Girl, You'll Be a Woman Soon', en bij het derde nummer 'Song, Song, Blue' zingt het publiek op verzoek van Paul zachtjes mee. Vanaf dat moment komt het publiek los en ontstaat er een goede sfeer.

Bij het beluisteren van de plaat 12 songs, zo vertelt hij, begon zijn fascinatie voor het werk van Neil Diamond. Hij is toen echt gaan luisteren naar de muziek, en heeft het plan opgevat om de muziek zelf te gaan vertolken. Zij favoriete nummer is ‘Solitary Man’ en zijn uitvoering hiervan is prachtig. Zelden heb ik iemand zo op zien gaan in de woorden die hij zingt.

Bij de vertolking van deze songs blijft De Munnik bij zichzelf. Het is duidelijk geen imitatie van Neil Diamond. Door zijn wat rauwere stemgeluid geeft hij ieder nummer een nieuwe intensiteit mee. Niet minder mooi dan het origineel, ook niet mooier, anders. Anders en erg geslaagd. Als je eerdere recensies van deze show leest dan heeft Paul de Munnik wel tijd nodig gehad om te groeien in het repertoire, maar dat is hem intussen prima gelukt!

Na een goed optreden kwam de band terug voor een toegift. Eerst heel toepasselijk ‘Hello Again’. Vervolgens zetten ze een nummer in, dat we toch kennen van een andere band? Dat klopt, zegt Paul, maar ‘Red, Red Wine’ werd toch echt eerst door Neil Diamond vertolkt, voordat UB40 er mee aan de haal ging. Tenslotte sloten ze af met een reprise van 'Sweet Caroline'. Later in de hal, wachtend voor de jassen, neuriede het publiek deze song nog zachtjes door…