Na een korte aankondiging laat de band meteen zien wat het in huis heeft. En dat blijkt veel. Niet voor niets wordt The Cool Quest dikwijls de hemel in geprezen voor hun voortreffelijke live optredens. De ervaring is er; meer dan honderd shows in een jaar is niet niks. De band geniet, de zanger voorop, die je stralend en uitnodigend meeneemt naar de roots van de band. Vanaf de eerste minuut is het duidelijk: de band heeft er zin in. Het publiek is aanvankelijk wat lauw, dat hooguit voorzichtig meedeint op de sterke beats. De drums hebben een belangrijke en duidelijke rol in de funky muziek die de band voortbrengt. De beats zitten echt op de voorgrond en zijn stevig.
Van een ongeëvenaarde klasse blijkt de saxofonist. Hoewel hij soms nog oogt als een jochie, brengt Arjen Schipper de funk en soul echt tot leven. Hij beheerst het, van subtiele dromerigere melodieën tot scheurende en bloedstollende solo’s. Aan de basis staat de ritmesectie: de drummer met lelijke pet en de groovy lady met stijlvolle, grijze hoed, die haar Fender Jazzmaster teder aanslaat. De drummer is meesterlijk, wat voornamelijk in de jazzy nummers duidelijk wordt. Hoewel de muzikanten allen goed zijn, wordt het vuurwerk toch echt verzorgd door de zanger. Frontman Vincent Bergsma zweept het publiek op en zorgt ervoor dat na 45 minuten het publiek danst en klapt van voor tot achter in de zaal. Van lauwheid is allang geen sprake meer. Integendeel. Hij bespeelt de zaal als een koning zijn volk. Het zwarte mutsje staat hem goed. Hij is beweeglijk. Levendig. Uitbundig.
Naarmate de show vordert, wordt het steeds funkier. Het applaus na ieder nummer wordt luider en luider. Hestitate knalt de zaal uit. Bergsma zweept de zaal nog wat verder op. “Are you ready for the funkin’ shit?” Het blijkt een retorische vraag. Ilse de Vries geeft kort daarna een master class slapping. “Make some noise for the lady on the bass,” draagt Bergsma op. Even later luidt We Got The Funk de climax in. De toetsenist lijkt plots qua stijl wat weg te hebben van Ray Manzarek; vleugjes Light My Fire lijken door te komen. Geen misselijke vergelijking.
Na de presentatie van het album Funkin’ Badass door Radio 6 DJ Jaap Brienen is er nog één vraag, wederom retorisch. “Gaan jullie nog wat spelen?” Vincent Bergsma is stellig: “Als de mensen dat willen, gaan we gewoon door. Straks kunnen we roken.” Het feest gaat door. En hoe! De avond vliegt voorbij, in de kleine, stampvolle zaal van Hedon, die voor een volgende keer echt wel eens té klein zou kunnen zijn voor deze sprankelende groep. Het is een band met enorme potentie. Ze kunnen groot worden. Heel groot. En ja... dan mag je best zo’n twintig minuten te laat komen. Châpeau!