Het concert:
Seasick Steve, Dauwpop, Jupiler Mainstage, 29 mei 2014.
De act:
Seasick Steve, bouwjaar 1941 dus reken maar uit. Sinds de jaren zestig actief als bluesmuzikant, maar zijn eerste album verscheen pas in 2006. De uit Californië afkomstige Steve heeft inmiddels op diverse Europese festivals gestaan, waaronder Lowlands en Pinkpop. Vandaag is Dauwpop aan de buurt en ook op de Zwarte Cross is hij dit jaar te zien.
Het nummer:
Ieder nummer heeft wel iets. Dat Steve steeds een ander zelfgemaakt instrument tevoorschijn haalt, draagt daar zeker aan bij. Maar vooruit, als er dan toch gekozen moet worden: 'It’s A Long Long Way', met de fraaie woorden "Thanks for takin’ time to listen to an old man / Your time is a valuable thing." Drummer Dan Magnusson bespeelt hier de bezem (ja, de bezem) en dat klinkt niet eens gek.
Het moment:
Wie Seasick Steve vaker heeft gezien weet dat het gaat gebeuren: Steve laat zijn oog vallen op een (jonge) dame, trekt haar het podium op en zingt 'Walkin’ Man' voor haar. Deze keer is Sophie de gelukkige. Sophie is ontroerd en na afloop nemen ze afscheid met een warme hug. Op dit punt wordt Steve wat voorspelbaar, maar juist daarom is het een opvallend moment in zijn shows.
Het publiek:
Bijzonder om te zien hoeveel mensen een glimp willen opvangen van die grijze man met baard tot aan zijn navel en die al even grijze man die zijn broer zou kunnen zijn. De tent is flink vol en ook buiten staat men aandachtig te luisteren. Geen spectaculaire lichtshow, weinig dynamiek, gewoon twee mannen op leeftijd die zittend op een groot podium hun publiek weten te boeien. Dat Steve en Dan na afloop uitgebreid de tijd nemen om handen te schudden wordt ook zeer gewaardeerd.
Het oordeel:
Afval is het pas als er geen geluid meer uit komt. Dat lijkt het motto van Seasick Steve. Gezien zijn zwerversverleden zal er maar weinig zijn dat Steve als afval beschouwt. Van auto-onderdelen, barbecuespatels, kerstversiering en bierblikjes maakt hij de meest bijzondere instrumenten. Sommige hebben maar één snaar, maar zoals hij bezingt in Diddley Bo: "With only one string you can’t go wrong / So go ahead, make yourself a song." Het is bijna vreemd als hij een keer met een ‘gewone’ gitaar in zijn handen zit, hoewel bij Seasick Steve in feite geen enkele gitaar ‘gewoon’ is. Of Steve net zo getalenteerd is als de grote blueslegendes, daar zijn de meningen over verdeeld. Zijn eigen versie van de klassieker 'Baby Please Don’t Go' valt in ieder geval goed. En origineel is hij zeker, dat staat als een paal (met één snaar) boven water.