Ze zeggen dat je eigen muzikale voorkeur als kind beïnvloed wordt door waar je ouders naar luisteren. In het geval van Nick Waterhouse kan dat inderdaad wel kloppen aangezien hij groot gebracht is met Aretha Franklin, John Lee Hooker en Van Morrison. En dat hoor je duidelijk terug in zijn muziekstijl. Echte, authentieke R&B, maar ook rock ’n roll. Stilstaan is geen optie want zijn muziek doet echt iets met je als luisteraar. Het brengt je in een soort overweldigende roes terwijl je lijf giert van de hormonen. Een soort ‘natuurlijke high’. Mede verantwoordelijk voor deze euforische staat is zijn combo. Waterhouse werd versterkt door een toetsenist, percussionist/achtergrond zangeres (Billy Holiday kwaliteit), drummer, bassist en een bariton saxofoniste. Het complete plaatje had zo een snapshot uit Happy Days kunnen zijn.

Waterhouse heeft twee albums op zijn naam staan: Time’s All Gone en Holly, waarvan de laatste vrij recent is. Ze speelden een reeks nummers van beide albums. Moeilijk om slechts één favoriet uit te kiezen. Het publiek reageerde het meest op de tracks Say I Wanna Know en This Is A Game. Maar Waterhouse had ook nog een verassing in petto want hij speelde een nog niet opgenomen track als ‘sneak preview’.
Als je niet één van de gelukkigen ben die een concert van hem heeft mogen bijwonen, moet je geduld hebben tot zijn volgende plaat uitkomt. Ik verheug me er nu al op, maar ondertussen blijf ik aan het High Tiding, mede dankzij dit verbijsterende optreden.

Hieronder zijn laatste single, en daaronder nog meer mooie foto's van zijn optreden.