Hotel Monterey is een film uit 1972 over een in verval geraakt hotel aan de New Yorkse Upper West Side. Hoewel gespeend van een verhaallijn (en überhaupt van acteurs) heeft Akerman de film een duidelijke vertelstructuur meegegeven. Beginnend in de lobby neemt ze de kijker mee door liftschachten, hotelkamers, wasruimtes en spelonkige kelders, om uiteindelijk buiten de schil van het gebouw te kruipen met lange panning shots vanaf de balkons. Daarbij wisselen figuratieve en meer abstracte beelden elkaar in glaciaal tempo af. Ouden van dagen hangen verveeld in vaal meubilair waar de geur van Old Spice en droge Martini’s bijna vanaf lijkt te stomen. Liftdeuren zwaaien, mooi gestut door percussieve geluiden van de muzikanten, kennelijk uit eigen beweging open en weer dicht. Verwarmingsbuizen tikken polyritmisch, al naar gelang het ploffende vinyl van Diepenmaat en het disharmonische pianospel van Kevin Toma. Wat zich ontvouwd is een anatomie van een gebouw dat een stad in zich heeft opgezogen en nu dreigt te zwichten onder haar eigen gewicht. Dit is de wereld van de Amerikaanse schilder Edward Hopper, van “eye-searing color or delicate harmonies of faded paint (...) that taper off into swamps or dump heaps,” zoals deze het ooit uitdrukte.
Probleem is natuurlijk dat een dergelijke thematiek weinig origineel is. Stedelijk verval is een romantische gemeenplaats zolang er sprake is van romantische gemeenplaatsen. Het geldt als een vanitas, een herinnering aan de ijdelheid van menselijke inspanningen; waar het eens kolkte van bedrijvigheid is nu het onherroepelijke verval, verstilling. Akerman echter slaagt er in het cliché te vermijden door haar onderwerp als het ware te ontzielen. Lege gangen worden colorfields en ellenlange, onbewogen shots benadrukken het schilderachtige en het esoterische van haar intenties.