Goodbye June bestaat uit drie neven: Tyler Baker, Brandon Qualkenbush en Landon Milbourn. In 2005 werd de band door tragedie bij elkaar gebracht. Tyler’s broer overleed, en in de weken erna gingen de neven samen muziek maken en teksten schrijven om de tijd te verdrijven en het verdriet te verwerken. Vorig jaar bracht de band hun debuutalbum Nor the Wild Wind Flow uit, dat goed ontvangen werd.
NiXenMeer begon ooit als de NiX BBBlues Club en biedt een podium voor artiesten in de genres blues, Americana, roots, soul, jazz, rockabiliy en meer. De zaal oogt als een gezellige, gastvrije huiskamer, met gezellige zithoekjes, kussens, schilderingen van Jimi Hendrix en Amy Winehouse op de muur, een jukebox in de hoek en een kleine merchstand van Goodbye June. Lekkere bluesmuziek schalt door de speakers. Er staat een hele verzameling werkende versterkers, waaruit bands zelf een versterker naar hun gading uit mogen kiezen. Ook leer ik later dat er een whiskey- en bierbrouwerij is, waar ook cursussen in worden gegeven.
Bij de binnenkomst zijn de eerste mensen er al en haalt de band zelf nog even wat biertjes voor op het podium bij de bar. Goodbye June is voor het allereerst in Nederland. Hoewel op hun site stond dat het een driemansformatie is, staan ze vandaag met zijn vijven op het podium: zanger/gitarist Landon Milbourn, twee gitaristen, een bassist en drummer.
Landon Milbourn heeft een bijzondere stem voor een zanger met een meer bluesy repertoire. Mooi en hoog in plaats van doorleefd en rauw. Maar hij is wel iemand die de teksten vanuit zijn tenen zingt, alsof zijn leven ervan af hangt. De band speelt nummers van het debuut Nor the Wild Wind Flow, maar gebruikt het optreden ook als try out voor nieuw repertoire. Nieuwe songs zoals 'Daisy', 'White Ribbon' en 'You Don't Love Me Like Before' worden gespeeld. De laatstgenoemde is een lekker, wat rustiger nummer, maar wel met een goede bite. De nieuwe songs worden goed ontvangen, en er werd dan ook om om meer nieuwe nummers gevraagd.
De band speelt soms solide rockballads à la Kings of Leon, soms rocknummers met pompende beats à la The Black Keys, zoals in favoriet nummer 'Moonshine' en een andere keer lekkere scheurende blues nummers. Dat het niet zo druk is in de zaal, weerhoudt de mannen er niet van helemaal uit hun dak te gaan. Ook al had de band al extra lang gespeeld, ze mogen van het publiek niet weg zonder toegift, wat een fijne eigen versie van 'Lonely Boy' van de Black Keys wordt. En dan is het toch echt op. Concluderend, een steengoede band, met een steengoed debuut en een steengoede perfomance. Mochten ze in de buurt spelen, ga dan absoluut kijken! Typisch zo’n soort band die je toch echt live moet gaan bekijken, en niet thuis op je installatie hoort te luisteren.