Bij aanvang in Atak gloeit alleen het rode Gare du Nord bord. Daarna komen de bandleden op, behalve de zangeres en de saxofonist. Ze beginnen met een lekker jazz deuntje. De saxofonist laat zien wat hij kan en om het geheel compleet te maken komt daar de heerlijke, soms wat rauwe, stem van de zangeres bij. Na het intro vertelt de zangeres dat mannen zichzelf soms wat meer moeten uitdrukken naar een vrouw. Hier gaat het nummer dan ook over en de bandleden drukken zich duidelijk uit, waarvan het publiek en de bandleden genieten. Er is veel interactie tussen de bandleden onderling, maar ook met het publiek waardoor het ook een beetje intiem wordt.

Hoe de zangeres zich fysiek uitdrukt, past heel goed bij de nummers waardoor het heel gemeend overkomt. Ze maakt ook leuke gezichtsuitdrukkingen als de gitarist en saxofonist met elkaar soleren. Het publiek swingt er op los tijdens veel nummers.  De nummers zijn een mengsel van nieuw en oud. Dit is te merken aan het gebruik van de synthesizer en aan de authentieke fade-out die ze gebruiken, wat heel goed op elkaar is afgestemd.

Naarmate de tijd vordert, worden de nummers intenser. Dit is te merken aan het tempo, solo's en de zang. Het laatste nummer is spectaculair. Iedereen wordt gevraagd te dansen, dit gebeurt dan ook gelijk. Er komt een daverende battle tussen de gitarist en de bassist, werkelijk ongekend. Spektakel voor jong en oud. Echt een aanrader voor een ontspannen avondje uit! Bij de reprise wordt onze fotograaf in de houdgreep genomen door een dronken dropje. Dankzij de zangeres kwamen de medewerkers van Atak in actie, alle lof voor hen.