Het plein is al goed gevuld als Dirk Scheele de dag aftrapt op Podium 1. Deze kindervriend weet de jongste bezoekers te entertainen, vooral wanneer hij opblaasgitaren uitdeelt en de kinderen op het podium mogen komen. De kinderen op het plein spelen fanatiek mee op hun luchtgitaar als Dirk, hoe kan het ook anders, een liedje over zijn gitaar zingt. Niet alleen de kinderen, ook hun ouders staan zichtbaar te genieten.
Als je je omdraait sta je met 20 stappen voor het andere podium, dat tot Podium 2 is gedoopt. Skunkfunk krijgt ook de volwassenen aan het meeknikken en tijdens hun laatste nummers wordt er voorzichtig gedanst. De band is in korte tijd enorm gegroeid, de nummers zitten goed in elkaar en het is één bonk energie dat van het podium af knalt. Bijzonder is de freestylerap, waarbij rapper Thijmen Sissing voorwerpen aangewezen krijgt waarover hij moet rappen. Dit resulteert in een snelle improvisatie over onder andere een zonnebril, een camera en een ijsje dat een vierjarig jochie komt aanbieden. Het nummer ‘Zomerdag’ en ‘Als ik voor een dag een meisje was’ blijven goed hangen. Het zal geen verrassing zijn dat Skunkfunk ook dit jaar de festivals zal gaan veroveren.
We draaien ons weer om, want presentator Johan Schoterman kondigt Texas Radio aan. Deze vijfkoppige, jonge band speelt rauwe rock’n roll met hier en daar een uitstapje naar pure rock. De nummers zijn intens en eerlijk. De mannen gaan volledig op in hun performance. Halverwege de set geeft de band aan dat een goede vriend een nummer zal meespelen. Waarschijnlijk hebben ze deze nieuwe vriend op het festival ontmoet, want Dirk Scheele laat zien dat hij een goede rockgitarist is door een spetterende solo weg te geven. Het publiek is enthousiast, dit hadden ze niet verwacht.
Salisbury is inmiddels ook een bekende naam in Overijssel. De band begint al terwijl Texas Radio hun laatste noten speelt. De mensenmassa heeft dit niet meteen in de gaten en daardoor speelt Salisbury hun eerste twee nummers vooral voor zichzelf. Het lijkt de band niet te deren. Ook bij deze mannen is de intensiteit zichtbaar. Helaas hebben ze een beetje pech met het geluid, waardoor de nummers niet helemaal goed overkomen. Toch staat het publiek even later aandachtig te luisteren. Frontman Kristian Salisbury durft het zelfs aan om een klein liedje in zijn eentje te brengen. Deze band is klaar om op grotere podia te staan.
Na Salisbury mag Gasmac Gilmore Podium 1 betreden. Deze uit Wenen afkomstige band is strak in het pak gestoken, met een wit overhemd en een zwart gilet. Je verwacht iets jazzy-achtigs, maar in plaats daarvan wordt je omver geblazen door snelle polka gemengd met stevige rock. Een bijzondere combinatie die goed werkt. Iemand heeft het over ‘Hardrock Mala Vita’. Dit lijkt me een redelijke omschrijving van Gasmac Gilmore.
Tarzan’s my Daddy is een tweekoppige girlband bestaande uit een drumster en een gitariste die beiden ook de vocals voor hun rekening nemen. Ondanks het feit dat ze maar met z’n tweeën zijn hebben de dames een goede, volle sound. De nummers zijn goed, al is het niet catchy. De aandacht van het publiek lijkt hierdoor af en toe te verslappen. Helaas hebben ook zij te lijden onder matig geluid, waardoor ze niet optimaal kunnen spelen.
Nog één band kunnen we meepakken voordat we vroegtijdig het festival verlaten. En wat voor een band. Beggar’s Clan bestaat compleet uit Vriezenveners en dat is te merken. Er wordt flink wat afgezwaaid naar familie en bekenden. De band speelt Ierse folk en hebben hun kledij daar volledig op aangepast. Ook staat er een enorm decor op het podium, wat de act absoluut sfeervol maakt. Gewapend met een blokfluit, accordeon, gitaren en een trom krijgt de band het publiek aan het dansen. Armen worden in elkaar gestoken en er heerst vrolijkheid alom. De liedjes zijn soms wat eentonig en tekstueel niet al te sterk, maar de band heeft zoveel lol op het podium dat dat allemaal niet uitmaakt. Beggar’s Clan is zeker een band die je moet gaan zien als je zin hebt in een feestje.