Doe Maar was misschien wel de populairste Nederlandse band ooit. Diverse nummer een hits, gillende en flauwvallende meisjes, zweetbandjes, buttons, sjaaltjes en de kleuren groen en roze. Een stukje popgeschiedenis dat begin jaren tachtig geschreven werd. De band kon echter moeilijk met het succes omgaan en ging in 1984 uit elkaar.
Toch treedt Doe Maar sinds 2000 zo af en toe weer op. In 2000 vond de eerste reunie plaats genaamd 'Klaar'. Ook in 2008 trad de band een aantal malen op. In 2012 deed Doe Maar 'Synfonica in Rosso' in het Gelredome met diverse gastartiesten. Echter, de band lijkt de smaak te pakken te hebben, vandaar de 'Op Glad IJs tour'. Begin 2013 doet Doe Maar zes optreden, waaronder een optreden op 21 januari in het Wilminktheater in Enschede. De band met vaste kern Henny Vrienten, Ernst Jansz en Jan Hendriks treedt sinds de 'Symfonica in Rosso' concerten weer op met René van Collem op drums. Ook ondersteunende bandleden Joost Belinfante, Jacob Klaasse en Jan Kooper zijn tijdens de 'Op Glad IJs tour' van de partij.
De avond startte met welgeteld veertien minuten Herman in een bakje Geitenkwark. Een muzikale cabaretformatie rond Polle Vrienten, juist ja, de zoon van! In deze veertien minuten werden vier liedjes close harmony gezongen, gebeatboxt en één mevrouw uit het publiek getrokken. Ik vond het optreden leuk en verrassend. Toch komt Herman in een bakje Geitenkwark denk ik meer tot zijn recht in het theater in plaats van als voorprogramma bij een popconcert.
Dan is het eindelijk zover. Onder luid gegil wordt Doe Maar door het publiek begroet. Er wordt begonnen met het nummer 'Doe maar net alsof'. Er wordt in eerste instantie voorzichtig meegezongen en gedanst door de veelal vrouwelijke veertigers in de zaal. Behalve als Henny Vrienten in de buurt komt staan, dan wordt er keer op keer luid gegild, druk met mobieltjes gefilmd en gefotografeerd.
Eerste hoogtepunt van de avond is als Joost Belinfante zijn trombone stalt en 'Nederwiet' begint te zingen. Het publiek zingt het nummer luidkeels en woord voor woord mee. Daarna lijkt het geheel toch een beetje in te dutten. Er worden wat onbekendere nummers gespeeld. Totdat 'Is dit Alles' fluitend ingezet wordt. De zaal gaat weer los. Of zoals Ernst Jansz zegt: “Het lijkt wel of jullie nu met veel meer overgave zingen dan 32 jaar geleden”, waarop Henny Vrienten antwoordt: “Ze kennen de tekst nu."
Als dan ook de langverwachte hits 'Pa', 'Doris Day', 'Belle Helène' en 'Smoorverliefd' worden gespeeld, worden al deze nummers luidkeels meegebruld en gaat het dak er af. Er wordt dan ook letterlijk om meer geschreeuwd en gefloten als Doe Maar daarna de zaal verlaat. Al snel zijn ze terug om een toegift van twee nummers te spelen: 'Eén Nacht Alleen' en 'De Bom'. De zaal geniet. Na de harde knal aan het einde van 'De Bom', speelt de band nog een laatste toegift: “Je loopt je lul achterna”. En daarna is het toch echt voorbij.
Eindoordeel: een tof concert, met veel bekende nummers die ook ik keihard meegezongen heb. Veel vrouwelijke veertigers in de zaal, maar toch ook veel jonge gezichten. In eerste instantie kwam het concert rustig op gang, toch ging op het laatst het dak eraf met alle grote hits. Jammer was het dat veelal de originele versies van de hits gespeeld werden in plaats van liveversies. Maar aan de andere kant, het publiek wil juist deze bekende versies horen die ze woord voor woord mee kunnen zingen. Een laatste kritische noot: het is toch wel een beetje raar om zestigplussers “Je loopt je lul achterna” te horen zingen. Mocht je nog een kaartje kunnen bemachtigen, ga dan zeker kijken! Zeker ook omdat door Henny Vrienten gezinspeeld werd dat dit wel eens de laatste reeks concerten van Doe Maar kan zijn.