De meest ambitieuze rockgroep uit Twente en omstreken is op dit moment zonder enige twijfel The Road Home. Sinds 2011 zijn deze jonge honden bezig de harten te veroveren van het jonge én oudere publiek. Het is bewonderenswaardig hoe ze hun tanden hebben gezet in hun doelen, om ze vervolgens niet meer los te laten. Veel spelen is het devies. Het aankloppen bij verschillende podia, cafés, festivals of waar dan ook, verloopt natuurlijk het makkelijkst met een goede EP op zak. En die hebben ze. Vanavond is een lekker gevulde Saxionzaal getuige van een gretige band, met een sterk repertoire rondom debuut EP ‘Old Hearts’.
Het belooft een mooi feestje te worden vanavond en feestvieren doe je natuurlijk zelden alleen. Bevriende bands One Page en Clueless mogen de nieuwsgierige toeschouwers gaan opwarmen. De Nederlandse Frank Turner, oftewel punkrock singer-songwriter Tim van Tol is ook van de partij. Niet geheel in de laatste plaats omdat hij ook een bijdrage heeft geleverd aan de EP.
The Road Home is nog maar net op weg
De hardstwerkende band van Enschede presenteert debuut EP
Er moet weer iets gebeuren in het bandjesklimaat van Enschede. The Road Home neemt het voortouw en presenteert hun EP ‘Old Hearts’ met vijf rake nummers. Genre kruisende en generatie overstijgende muziek zorgt voor een mooi feestje in een volle kleine zaal van Atak.
One Page schiet met hagel. De bonte mix van punkrock, hardrock, bluesriffs en naar eigen zeggen hardcore invloeden leverde vorig jaar nog een eerste plek (de meest verkochte kaarten) op bij het Herfstoffensief. Het is een prima opener met catchy liedjes, die wel een beetje het ene oor in en het andere oor uit gaan. Het zichtbare speelplezier is het voornaamste dat blijft hangen. Als ze enigszins het arbeidsethos van de headliner hanteren, kunnen er nog aangename shows volgen van deze Enschedeërs.
Het is geen geheim dat Clueless het fenomeen lol maken hoog in het vaandel heeft staan. Vanavond nemen ze dat wel heel serieus. Tijdens de opener lijkt iemand in een andere toonsoort te spelen. Zanger Tim doet z’n best om zo nonchalant mogelijk te zingen. Zoals altijd is een Clueless show op z’n minst vermakelijk. De band lijkt zichzelf minder serieus te nemen. Grote kans dat de solo ambities van de frontman daar debet aan zijn.
Rode zwaailichten draaien in het rond. Het geluid van een snerpende sirene vult de kleine zaal van Atak. Tim van Tol heeft zojuist een heerlijke set weggeven, met akoestische punkrock folk uit de diepste regionen van z’n hart. Nu is het eindelijk de beurt aan de Christoffel’s, inval drummer Mart en bassist Laurens om het jongste wapenfeit ten gehore te brengen.
De vijf tracks van de EP zijn zorgvuldig over de 15 nummers tellende set verspreid. Tussendoor horen we covers van “één van mijn helden” zoals Luke, vanavond zonder hoed, dat zo mooi kan zeggen. Neil Young, Bruce Springsteen, The Gaslight Anthem en… Wreckyard(!) komen voorbij.
Het schijfje met de ietwat gladde, maar toch stekelige productie van Tim van Doorn (Clueless) was eigenlijk het enige wat nog ontbrak bij The Road Home. Voor de rest hebben ze alles voor elkaar. Een strakke podiumpresentatie, allen stemmig en ‘lekker basic’ in het zwart gekleed. Een goedgevulde merchtafel met herkenbare T-shirts en uiteraard een doos EP’s. Een killer backdrop met het hun doeltreffende stiletto kam logo. En ze hebben de liedjes.
De verschillende invloeden van Kenneth en Luke Christoffel vullen elkaar mooi aan op het podium. Luke is duidelijk de Springsteen adept en maakt daar ook geen geheim van, getuige zijn vocale en motorische uitingen. Zijn oudere broer vindt zijn helden vooral in de 80’s hardcore en de 90’s punkrock, maar is vooral zichzelf.
De geslaagde set kan natuurlijk het beste worden afgesloten met de single ‘Old Hearts’, die ook een samenwerking van Brian Fallon (The Gaslight Anthem) en Tom Delonge (Blink 182) had kunnen zijn. Vinden we dat erg? Nee. Artiesten hebben nou eenmaal hun helden en referentiekaders. Het is helemaal gaan ramp dat deze invloeden zo duidelijk naar voren komen. Die ‘eigen’ stijl komt vanzelf wel. Pas aan het eind, met een vocale bijdrage van Tim van Tol op het podium, komt de zaal echt lekker los en kan Luke zelfs een stagedive wagen. Dit is de intensiteit die je graag ziet bij een punkrockshow. Aan de inzet van de band ligt het in ieder geval niet.