The Warehouse Project: Britse mega-rave in Rotterdam The Warehouse Project: Britse mega-rave in Rotterdam

Kijk dan hoe ze daar staat! Een grijns zo breed als Het Kanaal, haar handen gevouwen tot pistooltjes, terwijl ze de ene na de andere banger op de loods afvuurt. Jyoty Singh is haar naam, en ze is bij deze mijn favoriete nieuwe dj, een Amsterdamse-in-Londen die vanaf de eerste tel al zo’n vreugdevolle draaikolk is dat ze alles en iedereen in haar maalstroom direct meesleurt, huts de dansvloer op. Hier, heb je een supervrolijke ‘Tom’s Diner’-edit. Daar een Paul Johnson-knipoogje. Een lijpe edit van Benny Benassi. Beyoncé’s ‘Cuff It’ in ’s werelds meest slinkse remix, waar dat glibberige houselijntje gepaard gaat met een baile-groove. Dan weer een halftempo dubstep-oerknal met een bas zo diep dat-ie al je botten doet rammelen, en heel veel Braziliaanse baile-ritmes die de heupen op gang helpen. Het zijn stuk voor stuk curveballs die op het randje tussen credible en incredible rollen, tracks vol surprises en onverwachte wendingen.

Onder de Britten is Jyoty zo langzamerhand een superster aan het worden. Kijk alleen al naar de dagen die ze achter de rug heeft. Precies een week geleden nam ze haar eerste Essential Mix op voor BBC Radio One. Een dag later? Met haar goede buddy Skrillex in de privéjet naar Coachella, waar hij de mainstage afsloot met Fred again.. en Four Tet. Daar draaide hij nota bene een track gebouwd rondom Jyoty’s stem, en op de Coachella-afterparty gingen Jyoty en Skrillex zelfs b2b. Al anderhalve week heeft ze dus nauwelijks een oog dichtgedaan, weet iedereen die haar op Instagram volgt. Maar zodra ze weer achter de draaitafels staat? Dan verdwijnt die vermoeidheid zo te zien in een milliseconde, want niemand geeft deze vrijdagnacht zoveel energie als Jyoty.

Het is exemplarisch dat juist The Warehouse Project het eerste festival is dat haar in Nederland zo prominent op het schild hijst (in augustus staat ze overigens ook op Lowlands). The Warehouse Project is namelijk helemaal geen Nederlands evenement, maar een megaclub in Manchester die sinds 2018 gehuisvest is in Mayfield Depot, een loods waar wel 10.000 man in past. ‘Het is de allergrootste club van heel Europa’, belooft een enthousiaste promodame vroeg op de avond. ‘En de allerbeste!’

Met dit driedaagse festival in de Rotterdamse haven (op een pleuriseind fietsen van Rotterdam Centraal, er is dan ook geen Brit die eraan denkt de fiets te pakken) organiseren ze voor het allereerst een evenement buiten hun thuisstad. Dat doen ze samen met de Nederlandse concertorganisator Mojo, maar The Warehouse Project is duidelijk gericht op Britten die zin hebben om een weekendje in het buitenland te gaan rouwdouwen: de ticketprijzen op hun website zijn in pond, de marketing mikt in alles op de UK en van de 5000 bezoekers schijnt 75 procent Engels te zijn.

Dat betekent: Lads on Tour (The Festival Edition). Sta je als kaaskop voor de bar om een pils te bestellen, dan brult zo’n gozer de vraag ‘do-ya-know-where-I-can-get-any-pills?’ in je oor alsof dat één woord is. Sta je linksvoor op de dansvloer, dan veel nineties wieler-zonnebrillen zo groot dat ze ook de wenkbrauwen bedekken. Gasten met opgeschoren koppies die het klaarblijkelijk tijd vinden voor een terugkeer van de bontjas. Meiden met minuscule zilveren glitterbikini’s.

Misschien komt het door dat hoge podium en het scherm zo breed als de hal, misschien zijn het de dj’s, misschien is het de concentratiespanne van dit Britse publiek, maar echt lekker dansen lukt nog niet deze eerste nacht van The Warehouse Project in Rotterdam. De ontvangst van de dj-sets is telkens een beetje EDM: eventjes de handjes in de lucht bij de hooks die herkend worden, daarna weer stilstaan, ouwehoeren en zuipen.

Veel dj’s lijken daar vanavond een beetje mee te worstelen. HAAi, de übercoole Australische die afgelopen jaren werkte met Daniel Avery, Jon Hopkins, Kelly Lee Owens en natuurlijk Romy en Fred again.. laat aanvankelijk haar liefde voor shoegaze en glazige ambient nog doorsijpelen in de breakbeats die ze draait. Hmmm, slaat niet aan. Dus racet ze via de (overigens weergaloze) Bambounou-edit van Britney’s ‘Piece of Me’ naar loeiharde loopy techno en ehm…. zodra zelfs dat niet echt aanslaat en ze van de gekkigheid ook niet meer weet waar ze het zoeken moet, komt ze uiteindelijk uit bij de hardstyle van Showtek (?!) om die loods maar tot beweging te dwingen.

Ja, dat werkt wel. Om datzelfde te bereiken navigeren de meeste dj’s vanavond toch vooral van de ene naar de andere pop-edit, een typisch Britse stijl van dj’en die in Nederland ook wel verfrissend is. Bij DJ EZ voelt het als plat effectbejag wanneer hij ‘No Scrubs’ in de remix gooit en Kendrick’s ‘N95’ erbij sleept. Relatieve nieuwkomer Tarzsa doet het met een breaky edit van ‘Gypsy Woman’, Yung Singh fietst The Prodigy onder een housebeat en draait ook veel Punjabi garage (hij maakte zelfs eens een documentaire over deze specifieke zijtak van UK garage) en Skream? Ai ai ai ai ai ai ai. Vergane glorie. Hij maakte volgens velen het eerste échte dubstep-anthem in 2005. ‘Midnight Request Line’, een track waar bijvoorbeeld ook grime-rapper Skepta echt verzot op was, en die evengoed gedraaid werd door Ricardo Villalobos en Laurent Garnier. Daarna werd Skream een dansvloerkameleon die zich ook stortte op house, techno en disco, maar er ook om bekend is dat-ie regelmatig naar de getver gaat achter de decks. Er spoken heel wat van zulke filmpjes over internet, en helaas is het vandaag niet anders: hij mixt de ene na de andere track schots en scheef in, hihats die clashen, kicks die langs elkaar lopen, soms is het zelfs alsof hij een Lego-steentje op een Duplo-blokje probeert te douwen en gewoonweg niet doorheeft dat het niet past. Tot overmaat van ramp breekt de ene schelp van zijn koptelefoon af, en bungelt dat ding halverwege zijn nek terwijl hij bekertjes vol wodka naar binnen giet.

Nee, dan liever Joy Orbison, die als subheadliner op het hoofdpodium een hele stevige set draait, wat serieuzer ook dan de dj’s voor hem. Ook hij heeft een enkel pop-haakje (een stevige Rosalia-edit), maar stuurt toch vooral op snelle dubstep, UK bass en zelfs jungle. Geweldig hoe zijn eigen track ‘Blind Date’ met Overmono opensplijt met een glinsterende synth-break en de omhoog gepitchte vocalen van R&B-zangeres ABRA, en hij vervolgens overschakelt op de kale ghetto house van DJ Deeon.

Hij krijgt ruim de tijd, veel ruimer dan het blokkenschema aangeeft, want Bicep heeft USB-problemen. Voor het eerst sinds een paar jaar doet het Ierse duo weer eens een dj-set. Je zou bijna vergeten dat Andy Ferguson en Matt McBriar hun carrière ooit begonnen als dj’s met een eigen blog, waarop ze wekelijks tientallen tracks postten, van obscure discokrakers tot miskende house-anthems, want de afgelopen jaren stonden ze prominent op de festivalaffiches met hun liveset vol hedendaagse breakbeats.

Ze waren ‘more prepped than ever’, tweeten ze een paar uur na hun set, maar wat een ongeluk: de ene na de andere USB-stick crasht vanavond op de nieuwe generatie CDJ’s (een probleem dat vaker voorkomt dan je je kunt voorstellen). Uiteindelijk beginnen ze pas om 3.15, een dik uur nadat ze éígenlijk zouden starten, maar ook in het krappe uurtje dat hen nog rest zetten ze een headlinerwaardige set neer. Van de live-edit van ‘Glue’ en ‘Apricots’ tot de trance van DJ Heartstring, van de Logic1000-remix van Moderat tot de Ross From Friends-edit van UK rapper Jeshi: ondanks de opstartproblemen is het een coherent, verhaal dat ze vertellen met zeer serieuze trancey melodieën, diep wobbelende bassen en telkens weer monumentale breaks. Zo sick om de kickloze trance van Barker over zo’n majestueus geluidssysteem te horen. Om zo’n Peder Mannerfelt-sloopkogel door de zaal te zien slingeren. Eerlijk: heel veel zin om snel weer een dj-set van Bicep te zien, en dat zegt iemand die hun liveset toch behoorlijk saai en voorspelbaar begon te vinden. Daarmee komt de eerste nacht van The Warehouse Project in Rotterdam tot een eind. Nog twee nachten te gaan, met o.a. Peggy Gou, Overmono, Seth Troxler en Kerry Chandler op het programma.