Het voorprogramma van Hallo Venray wordt verzorgd door Hallo Venray zelf. In de huidige bezetting gooit het trio een medley van hun 25 jarige oeuvre de zaal in. Het publiek, welke vooral om de bekende nummers van hun 'navelplaat' naar Metropool lijken te zijn gekomen, horen de nummers ontspannen aan en zijn gerustgesteld als ze merken dat zanger/ gitarist Henk Koorn zijn markante kant in al die jaren niet verloren is. Integendeel zelfs. Zo gebruikt hij zijn bierflesje als bottleneck voor zijn gitaar en gooit hij zijn stropdas maar achter zijn rug zodat hij er geen last van heeft. Zonder veel contact met het publiek, want dat is bij een medley niet nodig, meldt hij tussendoor.
Hallo Venray: een avondje nostalgie in Metropool
The More I Laugh, The Hornier Due Gets! mag oprecht een klassieker genoemd worden
Een geschiedenislesje: We gaan terug naar eind jaren 80 van de vorige eeuw. In Den Haag vormen zich een aantal muzikanten zich rond ex- cabaretier Henk Koorn tot een band. Het geluid is rauw, Amerikaans, overgoten door een saus van humor en de link met Neil Young is snel gemaakt. Dat zij dat laatste niet als belediging zien steken ze niet onder stoelen of banken en brengen zelfs, vlak voor de eeuwwisseling een tribute album uit met Neil Young nummers. Maar terug naar het heden. Vanavond vieren de heren niet alleen hun 25 jarige bestaan, maar herdenken zij ook dat 'klassieker' The More I Laugh, The Hornier Due Gets! opnieuw is uitgebracht door het nieuwe Re label, welke op haar beurt weer een imprint is van het vermaarde kwaliteitslabel Excelsior-Recordings.
Na een half uurtje pauze, zoals dat hoort tussen een voor -en hoofdprogramma vult de kleine zaal van Metropool zich tot een gezellig geheel. In de originele bezetting met Toon Moerland op gitaar en Dim Veldhuisen op drums komt Hallo Venray voor de tweede keer deze avond het podium op. Deze keer om hun gehele album The More I Laugh, The Hornier Due Gets! die begin jaren negentig voor het eerst werd uitgebracht integraal ten gehore te brengen. De setlijst is dus niet zo heel verrassend. Wat zeker wel verrassend is, is het feit om er tijdens het concert ervan bewust te worden dat na een dikke twintig jaar de nummers nog klinken alsof ze gister geschreven zijn. Tijdloos.
Elke stad schijnt ze wel te hebben: Hallo Venray liefhebbers. En ook vanavond zijn ze erbij. De teksten zijn ze nog lang niet vergeten want ze zingen nummers als Slow Change en Tuck, the Man woord voor woord mee. Tijdens Eugene pakt Koorn een trompet-achtig blaasinstrument en schalt een vuige solo de zaal in wat tot een herkenbaar humoristisch tafereel leidt. Dat de mannen iets ouder zijn geworden is eigenlijk nergens aan te merken.
Als de hele plaat gepasseerd is weten de heren nog als toegift enkele nummers uit rijke 'liedjeslandschap' te spelen. Want hoeveel platen ze in totaal hebben gemaakt weten ze zelf niet eens meer precies.
Wat Hallo Venray kan kon Bettie Serveert vorig jaar ook door in originele bezetting Palomine live te spelen. Schijnbaar doet een goed voorbeeld volgen en hopelijk zijn er meer Nederlandse kwaliteitsbands van weleer die hun klassieker nog eens live willen spelen. Het is in elk geval overduidelijk dat het publiek er klaar voor is!