Een erg gevarieerd programma vanavond: Van gestileerde melancholische indie naar droge en nuchtere garage/ blues/ rock&roll, eindigend met eigenwijze post-punk/ wave. Een ideale avond voor de iPod shuffle generatie dus. Hoewel de gemiddelde bezoeker vanavond rond de 40 is. Volgens Facebook (wie kijkt er nog op Myspace?) is Automatic Sam de populairste band vanavond. Op het moment van schrijven zit Wolfendale nog niet aan de 500 likes, waar Rats on Rafts tegen de 1000 begint aan te schuren. Automatic Sam heeft ruim over de 1000 keer de digitale duim omhoog zien gaan. Is het sociale medium een goede graadmeter?
Rats on Rafts is goed en vervelend in Metropool
Samen met een vervelend goed Wolfendale en hard rockend Automatic Sam
Drie totaal verschillende bands op één avond. Van uitgekiende melancholie tot nonchalante nostalgie. En tussendoor wordt er gewoon lekker stevig gerockt. Wat gaat er het best in op deze goede vrijdagavond in het Paradijs?
Openingsband Wolfendale pakt meteen groots uit. Ze zetten een act neer die Pinkpop-weide bestendig is. Er wordt niet bezuinigd op een eigen lichtshow waar Interpol voor zou tekenen. Alles komt nogal gelikt en (te) doordacht over. Dat neemt niet weg dat de mannen hun melancholische songs met veel vakmanschap ten gehore brengen. Net als op het goed ontvangen album ‘Foghorn’ (V2, 2011) is de titelsong de ruggengraat van de set. Met behulp van het blauwe backlight en repeterende melodieën wordt een fijne sfeer neergezet. De stuk voor stuk door de wol geverfde muzikanten lijken net iets te veel leentjebuur gespeeld te hebben bij de grotere namen uit de scene. De eigen identiteit ontbreekt nog voor een deel. Kijk daar doorheen en je ziet een band prachtige liedjes opvoeren, die met rijkelijk applaus ontvangen wordt.
Stadgenoten van Torre Florim en co, maar dan met de onvervalste eerlijkheid van het platteland. Automatic Sam uit Nijmegen doet niet aan vintage outfits en gekke machines op het podium. Fender versterkers en een T-shirt volstaat bij dit nuchtere broertje van De Staat. Na een iets te lange soundcheck voor een rockband gaat het gaspedaal naar het metaal om het vervolgens amper op te laten komen. Mochten de toeschouwers in de zaal een tekort hebben aan pompende bluesriffs met een flinke fuzzlaag en gierende solo’s: dat probleem is dan nu ruimschoots opgelost. Er wordt meegestampt en hier en daar vliegt er zelfs wat bier uit een beker. De oprechte rock gaat er goed in.
De laatste melancholische wind van Wolfendale is definitief de zaal uitgerockt, maar het zweet moet als snel plaats maken voor nostalgie. Vertolkt door jonge twintigers uit Rotterdam wel te verstaan. Haaks op de technische hooks van Automatic Sam en uitgesponnen melodieën van Wolfendale staan de snerpende, puntige en wringende gitaarlijntjes van Rats on Rafts. De pompende baspartijen en drums in de stijl van Stephen Morris (Joy Division) maken het compleet: we zijn even terug aan de goede kant van de jaren tachtig. Om een treffende tweet van een bezoeker te citeren: "@ArrisAllesLos: Rats On Rafts is eigenlijk een tributeband: Zo moet het er ongeveer hebben uitgezien/geklonken. Ik vond het VET!”.
De saxofoon die op het debuutalbum ‘The Moon Is Big’ (Top Notch, 2011) regelmatig voorbij komt blazen, wordt live gelukkig achterwege gelaten. Door de soms ska-achtige drums is het geheel al vrolijk genoeg. De flegmatische frontman David Fagan lijkt daadwerkelijk een jonge Engelsman die gebukt gaat onder het bewind van Margaret Thatcher. Het is dan ook best raar om hem met een Rotterdams accent over Feyenoord en goede vrijdag te horen mompelen. Want een afzijdige zanger praat zelden duidelijk. Succesvol wordt er afgesloten met ‘Jazz’, waarin noise, wave, postpunk en shoegaze weer eens bewijzen dat ze zich prima laten combineren.
In de iets uitgedunde, maar nog steeds goed gevulde, zaal komende gemengde gevoelens los als de laatste reverb is opgetrokken. Na enige observatie blijkt dat het merendeel van de bezoekers in de kleine zaal van het Metropool zich het meest hebben vermaakt bij Automatic Sam. Bij Wolfendale werd duidelijk minder aarzelend geklapt dan bij de ratten uit de havenstad. Facebook lijkt dus gelijk te hebben. Zoals de massa meestal gelijk heeft of denkt te hebben. Gelukkig zijn er vervelende bandjes als Rats On Rafts die voornamelijk voor zichzelf spelen, minimaal contact maken met het publiek en mensen kunnen irriteren. Soms is dat nodig. Muziek mag best irritant zijn. Uitgebreide bio’s op de Facebook van Wolfendale en Automatic Sam. Bij Rats on Rafts staat er slechts: Annoying People.