First Lady of Rock ‘n’ Roll, Rockabilly Queen, Atomic Bomb in Lipstick. Zomaar een greep uit de bijnamen en eretitels die Wanda Jackson door de jaren heen heeft verzameld. Haar muzikale carrière begon ruim een halve eeuw geleden. Inmiddels heeft ze de respectabele leeftijd van 74 jaar bereikt, maar swingen doet ze nog steeds, al is het wat minder soepel. Vanavond treedt Wanda op in een nét gevulde kleine zaal in de Metropool, voornamelijk wat ouder publiek. Zonder enige twijfel heeft ze voor veel vollere en vooral veel grotere zalen gestaan. Maar juist in de intimiteit van zo’n kleine zaal blijkt deze grande dame goed tot haar recht te komen. In de grote zaal is vanavond een Ladies Night, met veel sieraden en make-up. Bij binnenkomst is er daarom een welkomstdrankje. Het evenement weet ook nog wel wat concertbezoekers te trekken. Ondertussen trapt in de kleine zaal West Hell 5 af. West Hell 5 komt uit Amsterdam en speelt instrumentale muziek met een jaren 50/60-sound. Crime&Mod Jazz, zoals ze het zelf noemen. Een nummer als 'Secret Agent Man' klinkt inderdaad als een Bondtune. De vijf mannen in pak staan met veel enthousiasme te spelen. De officiële naam van het ‘teringding’ blijkt theremin te zijn. Bijzonder om te zien hoe je geluid uit zo’n apparaat krijgt door je handen eromheen te bewegen. De pauze loopt wat uit. Nog geen spoor van Wanda. Maar daar is ze dan eindelijk. Haar echtgenoot (‘My husband for fifty years’) helpt haar liefdevol het podium op, waar The Seatsniffers al staan te wachten. De mannen uit Antwerpen vormen sinds 2006 haar vaste begeleidingsband in Europa. Met een enthousiast ‘Hi y’all!’ is het ijs meteen gebroken. Ze verontschuldigt zich voor haar late aankomst: een jetlag, zij en haar man in een huurauto in een vreemd land met vreemde namen op de borden, je kent het wel. ‘But we are happy that we've made it.’ Wanda neemt haar publiek mee op wat ze beschrijft als ‘a little musical journey through my life’. Humor is haar niet vreemd. Het ene moment lijkt het alsof je naar een tv-show met een Amerikaanse Mies Bouwman zit te kijken, het andere moment maakt ze het zo persoonlijk dat het is alsof je je bloedeigen tante op het podium zie staan. Haar ogen glimmen als ze vertelt over Elvis, met wie ze als meisje van net achttien haar eerste tour beleefde. Alsof het gisteren was, zo levendig zijn de herinneringen. ‘He asked me to be his girl and he gave me a real diamond ring’, vertelt ze. Ze kwam bij hem thuis en hij speelde voor haar. Maar veel spannends gebeurde er niet: ‘His mum was home and my dad travelled with me all the time’. Ze speelt haar eerste nummer 1-hit 'Fujiyama Mama'. Dan volgt er weer een song van Elvis. Ze moet er even bij gaan zitten. Op de gitaarsolo’s na zijn The Seatsniffers vrij onopvallend aanwezig. Het samenspel tussen Wanda en de gitarist is leuk om te zien. Ook krijgt de hele voorste rij een hand van haar. In 1971 kwam Jezus in haar leven, vertelt Wanda. Er gaat even een gemompel door de zaal, maar er volgen geen zware woorden: wat wel volgt is het luchtige 'I Saw The Light'. Haar nieuwste album kwam begin dit jaar uit: 'The Party Ain’t Over', met covers van onder andere Elvis, Bob Dylan en Amy Winehouse, geproduceerd door Jack White (White Stripes) die zelf ook op het album te horen is. Wanda’s versie van 'You Know I’m No Good' haalt het eerlijk gezegd bij lange na niet bij het origineel. Toch is het bijzonder om een 74-jarige levende legende het werk te horen zingen van een zangeres die haar kleindochter had kunnen zijn. Na een uur is de gezelligheid voorbij. Wanda wordt na het laatste nummer weer liefdevol van het podium af geholpen door haar echtgenoot. Het is haar vergeven dat ze niet meer zo gemakkelijk beweegt. Ook is het haar vergeven dat haar stem wat barstjes is gaan vertonen. Wanda Jackson doet het toch nog maar mooi allemaal. Ze mag dan de zeventig gepasseerd zijn, haar party is nog zeker niet over.