De zanger van Captain Lee & The Cockswains begint rustig, maar naarmate het half uur waarin ze de zaal mogen opwarmen vordert, wordt het alsmaar gênanter. Hij drinkt, hij spuugt en hij kleedt zich uit op het podium. Op zijn knieën leegt hij flesjes bier over zijn lichaam, gooit tot vervelends toe de microfoon de lucht in en kondigt op een onverstaanbare wijze de nummers en andere onzin aan. Instrumentaal staan er een aantal goede muzikanten op het podium, die allen op hun eigen eilandje aan het rocken zijn. De gitaristen zingen allemaal mee als backingvocals, maar wanneer wie meezingt is niet helemaal duidelijk waardoor ze soms alle drie ineens wat in het luchtledige schreeuwen. De jongens proberen te hard om een stoere band te zijn en gedragen zich als de goden van de rock, terwijl ze nog maar aan het begin van hun carrière staan. De podium maniertjes die ze overduidelijk van de grote bands hebben afgekeken, irriteren al in de eerste minuten. The Deaf, de hoofdact van de avond is dan ook een verademing en een genot om naar te kijken. Nadat het podium gedweild is, de snaren gestemd en een Farfisa-orgeltje het podium opgedragen is, begint de band te spelen. Het orgeltje blijft overigens niet de hele avond op dezelfde plek staan, maar wordt door toetsenist Mau het hele podium overgeduwd en aan het eind van de avond staat hij zelfs bovenop zijn orgel terwijl hij ondertussen gewoon verder speelt. De combinatie van het farfisa-orgeltje en het raggende gitaargeluid van Spike zorgen voor een mooi authentiek geluid. Deze basis wordt aangevuld met het stemgeluid van Spike wat een rauwe klank heeft naast de vocals van bassist Janneke, a.k.a Miss Fuzz. Dit alles wordt afgemaakt met de drum van KitCarrera wat het geheel tot een grandioos succes maakt die terug te horen is in nummers als ‘Are You Scared?’ en ‘I’m Alive’. Maar vooral de chemie die van de hele band afspat is aanstekelijk en nadat Spike whiskey aanbiedt voor de meest enthousiasteling in het publiek kan de avond niet meer stuk. Als de tijd om is, loopt het viertal gestaag het podium af, wat een hoop geschreeuw vanuit het publiek oplevert. Niet lang daarna komt drummer Kit als eerste het podium weer oplopen en zet het bekende nummer ‘1973’ in waarvoor hij veel gejuich ontvangt. Na deze toegift worden er nog een aantal toegiften gedaan, maar dan is het toch echt afgelopen. Zodra de lampen en de radio in de zaal echter aangaan, komt de volledige band het podium weer op met hun merchandise om te verkopen en handtekeningen uit te delen. Ze nemen hier ruimschoots de tijd voor en kletsen met alle groupies vooraan het podium. Kudos, kudos kudos voor deze Haagse band! Wanneer komen jullie weer?