Het Zwitserse Morrigu begint voor een nagenoeg lege zaal te spelen, maar dit houdt ze niet tegen om een energieke show neer te zetten. De muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld en zijn overtuigd van hun eigen muziek. Helaas krijgt de band weinig respons van het langzaam binnendruppelende publiek en lijkt de zaal weinig enthousiast.

De tweede band, Undivided, uit New York begint te spelen en het lijkt erop dat deze band het publiek meer kan boeien. Ze zetten een superstrakke set neer en vooral de zanger trekt de aandacht met zijn stem. Goede, strakke muziek met een duidelijke boodschap, dit is een band om in de gaten te houden.

Dan is het tijd voor de mannen van Pro/Pain. Ik kan aan de zaal merken dat ze hier massaal op hebben gewacht, het staat nagenoeg vol. De mannen zetten als altijd een strakke set neer, al is te merken dat het touren een aanslag heeft gedaan op de conditie van de stem van de zanger, Gary. Niet alles klinkt even zuiver en soms lijkt het net of hij zijn adem kwijt is. Ondanks dat spelen ze een goede gig en is het enthousiasme duidelijk aanwezig. Indruk maakt vooral nieuwe gitarist Adam Phillips met zijn strakke gitaarsolo’s. Het is te zien dat hij de muziek door en door kent, want hij speelt pas vanaf mei bij de band en speelt de sterren van de hemel.

Het publiek lijkt zich niets aan te trekken van de stemproblemen van Meskil en gaat helemaal uit zijn dak. Na afloop zijn dan ook tevreden geluiden te horen vanuit het publiek en ook Gary vertelt na de show dat hij weer lekker gespeeld heeft en hoopt vorig jaar weer in het mooie gebouw van het Front te staan.