Waar afgelopen week nog miljoenen legosteentjes lagen wordt nu plaats gemaakt voor de legendarische band van Lemmy Killmister en de zijnen: Motörhead.

Bij binnenkomst valt één ding meteen al op: de ambulance. Zou het voor de zekerheid zijn? Lemmy staat nou niet echt bekend om zijn gezonde levensstijl. Het mag dan ook een wonder wezen dat hij, in tegenstelling tot velen van zijn generatie, nog steeds op het podium staat.

Voordat de ambulancebroeders paraat moeten staan is eerst  Dead Mans Curse aan zet. Zij hebben de ondankbare taak het publiek, dat al in groten getale aanwezig is, op te warmen.
De door Lemmy zelf uitgekozen band  - en daar zijn ze zeer trots op laten ze meermalen merken - spelen een stijl vergelijkbaar met Alice in Chains. Stevige groovy rock met fijne meerstemmige zang zoals we die ook kennen van Layne en Jerry. De jongens wagens zich zelfs aan een midlife crisis van Faith No More.Verbazend genoeg komt deze best goed uit de verf. Toch loopt het publiek nog niet helemaal warm voor deze jongens. Eerlijk is eerlijk, Motörhead is dan ook van een heel andere klasse.

Na een korte pauze: de zaalverlichting gaat uit de luchtafweersirene begint te loeien en de zoeklampen scheren over het puliek. Het is tijd voor een potje Rock ’n Roll à la Motörhead.
Motörhead bewijst direct dat ze niet voor niets een van de luidste bands ter wereld zijn. Sterker nog,  na een aantal nummers wordt zelfs aan het publiek gevraagd of zij nog luider moeten spelen. De band heeft aleen maar het volmondig geschreeuw nodig van het publiek en trekt direct de trukendoos open. Vele klassiekers zoals Bomber, Metropolis, Orgasmatron, Going to Brazil en Killed by Death passeren de revue. Hun nieuwe album ‘The Wörld is Yours’ vergeet de band ook niet. Het zijn jammer genoeg slechts twee nummers - I Know How to Die en Get Back in Line -  maar  dit is begrijpelijk gezien de hoeveelheid materiaal waaruit de mannen moeten kiezen.

‘Afgesloten’ wordt met ‘Iron Fist’. Alvorens het podium te verlaten oppert de band: ‘als jullie hard genoeg schreeuwen, komen we misschien wel terug.’ Natuurlijk komen de mannen na een boel gejoel en geschreeuw weer terug; de grootste hits zijn nog niet gespeeld. Met een klein beetje tegenzin wordt ‘Ace of Spades’ ingezet - 'one of your favorites not mine'. Ondanks de matige enthousiasme lijkt het publieknu pas echt los te gaan. Na de bedankjes en het onnodige voorstelrond wordt dan toch echt het laatste nummer ingezet. Met een spectaculaire lichtshow knalt ‘Overkill’ door de speakers als waardige afsluiter.

Hoewel Lemmy en de zijnen al flink op leeftijd zijn is er van ouderdom nog weinig te zien.De mannen maken er een flinke show van. Ook al is Lemmie niet een van de beweegelijksten hij weet precies hoe hij het publiek om zijn vingers moet winden en hij geniet hier zichtbaar van zo blijkt als hij net voor het eind het publiek probeert neer te schieten met zijn machinegeweer-bas. Motörhead is Rock ’n Roll. Dat is alleen te voelen en zien en met geen pen te beschrijven, dit moet men ervaren.